Werelderfgoed van UNESCO in het provincie van Henegouwen

De "Pont des Trous" bakent het einde van het historische hart van Doornik af en behoort tot het civiele erfgoed. Het is een van de laatste drie militaire rivierbruggen die vandaag nog bestaan in de wereld en een van de meest prestigieuze overblijfselen van de middeleeuwse militaire architectuur in België. De brug, gebouwd op het einde van de 13de eeuw, maakte deel uit van de tweede stadswal van Doornik die 18 poorten telde, en beschermde de loop van de Schelde doorheen de stad. De bouw nam ongeveer 50 jaar in beslag : de toren op de linkeroever (Bourdiel-toren) dateert van 1281, de toren op de rechteroever (Thieulerie-toren) van 1304. De bouw van de bogen duurde nog 25 jaar. In 1948 wordt de waterpoort verhoogd met 2,40 m om de doorgang van de boten te vergemakkelijken. De brug zelf is niet meer toegankelijk, maar vanaf de kaaien van de Schelde hebt u een prachtig zicht op dit bouwwerk

De kathedraal van Doornik, opgericht in de eerste helft van de 12de eeuw, onderscheidt zich door een Romaans schip met een uitzonderlijke omvang,door de grote rijkdom aan beeldhouwwerken van de kapitelen en door een dwarsschip dat belast wordt met vijf torens en door het gebinte dat één van de oudste van Europa is. De kathedraal getuigt voornamelijk van een aanzienlijke uitwisseling van invloeden tussen de architectuur uit het Île de France, de Rijnlandse en Normandische architectuur tijdens dekorte periode die voorafging aan de ontluiking van de gotische architectuur. De afmetingen van de Onze-Lieve-Vrouwkathedraal van Doornik, volkomen nieuw voor die tijd, vormen een uitstekend voorbeeld van de grote gebouwen van de École du nord de la Seine die een voorproefje geven van de gigantische volumes van de gotische kathedralen.Hoewel het gebouw deels toegankelijk blijft voor het publiek, geniet de kathedraal sinds enkele jaren van een grote campagne die zorgt voor de restauratie, bewaring en opwaardering van het bouwwerk. Na de werkzaamheden aan het romaanse schip ligt de focus nu op de dwarsbeuk met technische werkwijzen die nooit eerder gebruikt werden op restauratiewerven. Er vonden ook grotearcheologische opgravingen plaats middenin de kathedraal.

Het Belfort van Doornik is het oudste belfort van België. De oprichtingsakte dateert uit 1188, maar de huidige aanblik (7 verdiepingen in Doornikse blauwe steen) doet eerder denken aan de grote restauratie uit 1397. Tijdens de laatste restauratie van het belfort (1992-2002) werd het monument volledig herbedacht om de toeristische aantrekkingskracht ervan te versterken. Borden met informatie, oriëntatietafels en een multimediashow die de geschiedenis en de rol van het belfort oproept, helpen de bezoekers om de rijkdom van dit gebouw beter te begrijpen. Het bezoek zorgt eveneens voor een verlenging van het wandelcircuit ter interpretatie van het historische centrum van Doornik, met aanvang aan de Dienst voor Toerisme. Voortaan kunnen toeristen de 257 treden van het Belfort beklimmen, van waarop ze, op 72 meter hoogte, vergast worden op een formidabel weids uitzicht op de omgeving van Doornik.

Le Grand-Hornu, dat sinds juli 2012 door de Unesco geklasseerd werd als cultureel werelderfgoed, bevindt zich in het hartje van de provincie Henegouwen en is een parel van het Europese industriële erfgoed uit de 19de eeuw. Deze erfgoedparel, die sinds 1989 eigendom is van de Provincie Henegouwen, is vandaag één van de belangrijkste etalages van de hedendaagse kunst in België. Naast de bevordering van de architecturale rijkdommen van deze zo bijzondere plek, spitsen de teams van MAC’s en van Grand-Hornu Images hun activiteiten op de hedendaagse kunst, waarbij ze kwaliteitsvolle, grote, tijdelijke internationale tentoonstellingen voor hedendaagse kunst en design aanbieden. Bij elke nieuwe tentoonstelling gebruiken de culturele teams passende vormen van mediatie: workshops, animaties, publicaties, stages maar ook dagelijks gratis geleide bezoeken, ...

De pétanque van de RAVeL, aangelegd op initiatief van de lokale bevolking van Quaregnon-Monsville, is een gezellige plek waar dit populaire spel gespeeld kan worden, en een praatje gemaakt kan worden met voorbijkomende fietsers.

Het 'Maison du Marais', waar Van Gogh van augustus 1879 tot oktober 1880 woonde, werd van de ondergang gered door een groep vrijwilligers, en werd tussen 2005 en 2007 gerestaureerd. Vandaag worden bezoekers verwelkomd in een nieuwe ruimte waar het originele werk "Les Bêcheurs", in Cuesmes geschilderd in 1880, tentoongesteld wordt.

De archeologische site van Spiennes, erkend door UNESCO in 2000, is één van de oudste en grootste centra voor vuursteenwinning van Europa. De archeologische site die op 6 km van Bergen ligt en bezaaid is met duizenden mijnschachten, strekt zich uit over 100 hectare. Door voornamelijk mijnschachten te graven van wel 16 meter diepte heeft de mens uit het Neolithicum gezorgd voor de nodige technieken om grote vuursteenplaten van meerdere honderden kilo te ontginnen. De mijnen van Spiennes zijn erkend als “menselijke genialiteit” want hun ontwerp en de technieken, die 6000 jaar geleden ontwikkeld werden door de mens in Spiennes, markeren een grote stap in de culturele en technologische evolutie van de Mens. Gelegen in een groene long zal de “ontdekkingsruimte” van de neolithische mijnen van Spiennes het daglicht zien in 2014 en ervoor zorgen dat alle facetten van de archeologische site met internationale reputatie begrepen zullen worden. Het publiek kan er genieten van didactische wandelingen buiten, een permanente tentoonstellingsruimte en de afdaling in een echte neolithische mijn.

De vier scheepsliften van het historische Centrumkanaal zijn echte parels van precisie en vernuft. Het zijn de enige ter wereld die werken met hun originele machinerie en mechanisme en waarvan de eerste lift ingehuldigd werd in 1888. De technologie die destijds bedacht werd door de ingenieurs was top en het toevoegen van enkele centimeters water aan de bovenste bak volstond om op een natuurlijke manier de slingerbeweging van deze scheepsliften uit te lokken. Enkel de hydraulische energie maakt het mogelijk om de stalen monsters, die een totale val maken van 66 meter, op een zachte manier te bewegen en waardoor 17 sluizen vervangen worden. In combinatie met het kanaal zelf en de andere opmerkelijke architecturale elementen (machinekamer, draaibrug, ophaalbrug, ...) vormen deze liften een goed bewaard geheel dat wandelaars, watersporters en binnenschepen vervoert in een industrieel landschap van de 19de eeuw. Aan het begin van de site van de Cantine des Italiens, stelt de Association des Voies d’Eau du Hainaut (Waterwegvereniging van Henegouwen) voor om de site en haar tentoonstellingen te ontdekken.

Het is een reusachtige scheepslift van 150 meter hoog die op zich een hoogteverschil van 73,15 meters verwerkt. Het is een kolos van beton met twee onafhankelijke ponten van verschillende ton die de boten de boten krachtig maar rustig kan verplaatsen. Deze uitzonderlijke waterwerken kan u vinden in het hart van het Park van Kanalen en Kastelen in de regio van het Centrum…. een onvergetelijke dag in vooruitzicht !

De mijnsite van Le Bois-du-Luc is een bijzondere herinnering aan het industriële tijdperk. De site is uitzonderlijk door de ongeschonden toestand en de authenticiteit van zijn erfgoederfenis, sprekende illustraties van de impact van de industrialisering op technisch, landschaps-, architecturaal en sociaal gebied. De mijnsite behoort tot de geschiedenis van een steenkoolmaatschappij die zich onderscheidt door haar levensduur. Ze ontstond in 1685 en sloot haar deuren in 1973. In 1846 opende la Mijnschacht Saint-Emmanuel in het zogenaamde Bois-du-Luc. Deze vormde het stichtende centrum van een opmerkelijk bewaard industrieel en sociaal complex. Tegenover de werkplaatsen bestaat een opmerkelijk arbeidersdorp uit een woningcomplex en een geheel met sociale, culturele, feestelijke en religieuze voorzieningen die gebouwd werden tussen 1838 en 1923. Sinds 1983 werd er het eerste Ecomuseum van België gehuisvest met de bedoeling het industriële erfgoed te bewaren en te waarderen in zijn tastbare en ontastbare dimensies.

Het Carnaval van Binche is een uitzonderlijk levend erfgoed, een buitengewoon volks, menselijk en sociaal evenement. Deze complexe folkloristische optocht, stammend uit een lange mondelinge traditie, vormt een echt ritueel en bezorgt de deelnemers, de bevolking en de bezoekers een intens gemeenschapsgevoel. Gedurende meerdere maanden bereidt de bevolking en de stad het carnaval voor, zonder enige twijfel het belangrijkste moment voor de stad. Tijdens de drie vette dagen trillen de straatstenen van Binche op het ritme van de trommels en de koperen muziekinstrumenten met als apotheose de verschijning van meer dan duizend Gilles, Boeren,Harlekijnen en Clowns op Vette Dinsdag. Elk jaar ontvangt het Carnaval van Binche duizenden bezoekers en toeristen uit de hele wereld tussenn de vestingmuren. U kunt er de wortels, betekenissen en evoluties van de folklore uit Binche ontdekken in het Internationaal Museum van het Carnaval en het Masker waar ook maskers uit de hele wereld in een buitengewone collectie worden voorgesteld.

Het Belfort van Binche is één van de parel aan het architecturale firmament van Binche. De belforttoren, in het midden van de stad, werd geïntegreerd in het Stadhuis, midden op de Grote Markt. De bouw ervan startte in de 14de eeuw omdat Binche één van de eerste Henegouwse steden was die genoot van gemeenterechten. Maar de huidige aanblik dateert voornamelijk uit de 16de; het stadhuis en haar bogen zijn duidelijk gotisch, terwijl het belfort en de klokkentoren zijn opgetrokken in Renaissancestijl. In deze laatste worden 26 klokken ondergebracht waarvan er enkele dateren uit de 16de eeuw. Het belfort is momenteel niet toegankelijk voor het publiek.

Vanaf de 13de eeuw was Thuin welvarend. De stad beschikte over een eigen geldatelier en een gemeentelijke bewakingstoren. Maar in 1639 werd een toren opgetrokken op zijn huidige locatie. De rol ervan was minder symbolisch dan strategisch omdat de stad regelmatig onderworpen werd aan invallen van buitenaf. Het Belfort van Thuin zoals men het vandaag kan ontdekken, is het resultaat van een vergaande restauratie van Jean-Baptiste Chermanne (architect uitThudinië) in 1754 en 1755. De toren is versterkt en bedekt met keien terwijl de dakbedekking minder militair oogt dan oorspronkelijk het geval was. De tweede grote restauratie dateert uit het begin van de 21ste eeuw; sinds mei 2004 werd de 40 meter van het belfort van Thuin volledig ingericht en kunnen de bezoekers er alles over het belfort te weten komen.

Ten zuiden van Charleroi, aan de grens met het gebied tussen Samber en Maas is Le Bois du Cazier een levendige plek geworden voor ontmoetingen en uitwisselingen op de bodem van het industriële erfgoed. Verscholen in het dal van een groene parel wordt dit opmerkelijke architecturale geheel, dat gekroond wordt door twee lifttorens met kabelrad, omringd door drie slakkenbergen waarop wandelpaden werden ingericht. Deze site, waar een grote mijnramp plaatsvond en die geherwaardeerd werd dankzij de steun van het Waalse Gewest en de Europese Unie, stelt een museumaanbod voor dat volledig gewijd is aan steenkool, staal en glas in drie zones: het Musée de l’Industrie (Industriemuseum), het Musée du Verre (Glasmuseum) en de Espace 8 août 1956 (Zone 8 augustus 1956). Zonder de prachtige smidses te vergeten, waar kunstenaars stilstaande machines een nieuw leven geven.

Ath, de stad van de Reuzen, begint het 4de weekend van de maand augustus te trillen tijdens de optocht van zijn reuzen van meer dan 4 meter hoog. Hier wordt de liefde voor de “Ducasse” doorgegeven van generatie op generatie; Goliath – de Bijbelse krijger – neemt deel aan de processie met religieuze oorsprong sinds 1481. Sinds de 19de eeuw is de ommegang een wereldse stoet geworden. Praalwagens en fanfares zetten een stoet in gang die toegejuicht wordt door een geboeid publiek en de strijd tussen David en Goliath op de Grote Markt doet de adem van het publiek stokken. Vanwaar komen de reuzen? Hoe en met wat worden ze gebouwd? In welke landen kan men ze vinden? La Maison des Géants (het huis van de reuzen) verwelkomt de bezoekers in een prachtig herenhuis om de boeiende wereld van deze reusachtige poppen te ontdekken.

Het belfort van Charleroi is het jongste belfort van Wallonië. Het werd op 18 oktober 1936 plechtig ingespeeld in het hart van de oude vesting en mengt classicisme en art deco. Het belfort is gebouwd met blauwsteen en witte steen, en met speciale bakstenen met brons, en vervolledigt het architecturale geheel van het stadhuis. De toren meet 70 meter hoog en is onderverdeeld in drie verdiepingen waarvan de hoogste drie zijn voorbehouden voor de kamers van de beiaard. De beiaard telt dan weer 47 klokken en speelt ieder kwartier enkele noten uit een lied van de Waalse chansonnier Jacques Bertrand (1817-1884). U kunt het belfort bezoeken in kleine groepjes en met een gids.

Les marches de l’Entre-Sambre-et-Meuse zijn een van de hoofdelementen van de culturele identiteit van de dorpen die tussen de rivieren Samber en Maas in Wallonië liggen. Ze verheerlijken een lokale heilige door begeleide processies te vormen van meerdere compagnieën, georganiseerd volgens een militair model, waarbij elke groep uit tientallen of zelfs honderden deelnemers bestaat. Gekleed in militair getinte uniformen verzamelen de deelnemers in één of meerdere compagnieën die de religieuze processie begeleiden op de tonen van fanfares, trommels en fluitjes. Het gaat om een buitengewoon spektakel dankzij het enthousiasme van de deelnemers en van het publiek. Elk jaar tussen mei en september is er op elke zondag wel ergens in één (of meerdere) uithoek(en) van Wallonië een parade. De meest emblematische werden samen ingeschreven op de UNESCO-Lijst van meesterwerken van het orale en immateriële erfgoed van de mensheid.Van de vijftien geklasseerde Waalse processies vinden er vijf plaats in de provincie Henegouwen. Marche Royale Saint -Roch et Saint -Frégo d’Acoz De zondag die volgt op 15 augustus Marche Sainte -Rolende de Gerpinnes Pinkstermaandag Marche Saint -Roch d’Ham-sur -Heure Het weekend nabij 15 augustus Tour de la Madeleine de Ju met De zondag die het dichtst bij 22 juli ligt