De Hotton Grotten

De grot van Hotton werd in 1958 toevallig ontdekt in het westelijk pijlerfront van de groeve van Hampteau nadat een mijn opgeblazen werd die een rijk geconcretioneerde ondergrondse galerij blootlegde. Deze toegangspoort tot een immens ondergronds netwerk geeft de aanzet tot een langdurig avontuur van speleologische verkenningen en wetenschappelijke studies dat leidt tot de oprichting van een maatschappij voor de toeristische exploitatie van een deel van het netwerk van de grot. Dat noodzaakte de opening op het
plateau van een nieuwe ingang en de sluiting van de groeve, die haar mooiste zalen vernielde. De grot
van Hotton bevat momenteel 5 km galerijen en heeft een hoogteverschil van 70 m. Er stroomt een ondergrondse rivier door. Het water van deze rivier komt van een aantal verdwijngaten op een rij, op het plateau in de buurt van de gehuchten Verdenne, Marenne en Menil-Favay om weer boven te komen in de
Ourthe. Dergelijk karstsysteem met verschillende verdwijngaten, die het water ondergronds doen stromen,
is wat een systeem van ‘pertes’ en ‘resurgenties’ wordt genoemd. De verkenningen in de grot zijn nog
steeds aan de gang en stootten op een achtste sifon. De grot bevat een aantal niveaus boven elkaar. Door
de laagste stroomt de rivier en de hogere niveaus zijn rijk aan zeer uiteenlopende concreties.