Heilige gronden

Ortho is een zeer oude plaats en de kerk was lang de belangrijkste in de regio. De klokkentoren, vroeger gebruikt als versterkte schuilplaats, was een bijgebouw van de abdij van Saint-Hubert en stamt hoogstwaarschijnlijk uit de romaanse tijd. Boven de deur en op de ankers van de toren staat het jaar 1671 vermeld. Het is het jaar van een belangrijke restauratie na de verwoesting door de Franse troepen in 1652. Vervallen in 1901, herbouwd in 1908 in neo-romaanse stijl. Het interieur, wit en crèmekleurig, herbergt een aantal opmerkelijke beelden evenals een doopvont in gotische stijl met verwrongen gezichten. De Maagd en het Kind, met eenvoudige en karikaturale trekken, is typerend voor het talent van de Maître van Waha uit de 16e eeuw. De Christus aan het kruis ter hoogte van het koor, verstild door de pijn van de lijdende, staat in schril contrast met de vreugde van de stenen gezichten die de hedendaagse tabernakel omringen. Heeft u al opgemerkt dat de drie beelden van de bisschoppen met de staf en de mijter verrassend veel op elkaar lijken? Het gaat inderdaad om dezelfde bisschop, Sint Remigius van Reims! Het is ook Sint Remigius die het glas-in-lood achter het altaar siert, het is een compositie van het oude glas en de moderne gekleurde schakeringen van Louis-Marie Londot (1980). De meest oplettende toeschouwers zullen in het zuidelijke dwarsschip de vier evangelisten hebben herkend, allen gesneden uit marmer en sieren de oude preekstoel. Tot slot staat links van de toren als u naar buiten gaat een megaliet van melkkwarts, zoals er nog meer staan in de regio. Het verwijst naar een cultus die teruggaat tot ver voor onze jaartelling.

De kerk Saint-Antoine, in het hart van het dorp, combineert op harmonieuze wijze verschillende kunstwerken van vandaag de dag met neogotische meubels die typisch zijn voor het gebouw.

Het is in de eerste plaats de omgeving van deze kleine kapel gemaakt van schist en breuksteen, die u zal betoveren: een kleine groene wei omgeven door een lage muur, een nabijgelegen beekje, een bank om op te zitten en het landschap en de dorpshuizen te mogen beschouwen. De kapel werd in 1627 gebouwd door de edele heer Jean de Herlinval, ritmeester van de hertog van Alva (landvoogd van de Nederlanden voor koning Filips II van Spanje). Bovenop staat een kleine achthoekige klokkentoren versierd met een smeedijzeren kruis met een staf en een sleutel, waarschijnlijk een symbool van de abdij van Saint-Hubert. Binnen staat het 17e eeuwse polychrome, barokke hoogaltaar. Hierin bevindt zich een reproductie van een zeer bewogen Maagd met het Kind van de Maître van Waha (die staat in de kerk Saint-Rémy van Ortho), evenals een kleine gebeeldhouwde groep die de “Pamoison van Maria” (het flauwvallen van de moeder van Jezus) aan de voet van het kruis voorstelt. Vier andere beschilderde beelden herinneren aan de verering van Sint Hubertus, de patroonheilige van de kapel, van Sint Anna (reproductie van een van de oudste voorwerpen in het gebouw), van Sint Jozef en van de heilige Sint Eligius (beschermheilige van de hoefsmeden). Tot voor kort werd in geval van storm de klok van de kapel geluid. Volgens de overlevering hield dit het slechte weer weg. Tijdens periodes dat de kapel gesloten is, laat een kleine opening in de deur nog steeds zien hoe het er van binnen uitziet.

De kapel Notre-Dame aux Sept Douleurs werd in 1911 door de inwoners van het dorp gebouwd, een typisch voorbeeld van volksverering uit die periode.

De site van de "Blancs Cailloux", waar nog steeds imposante kwartsblokken staan (waarschijnlijk een heilige plaats uit de megalithische beschaving, uit dezelfde tijd als de Egyptische piramides).