Voorjaar 1958 – De crisisjaren na de Tweede Wereldoorlog

Botersmokkel. Sjefke verdient er leuk aan. Een kilo die hij in Nederland koopt, kan hij in België vijf keer zo duur doorverkopen. Het halve dorp helpt hem. Zo zorgt de botergroothandelaar voor een constante aanvoer, een boer voor de opslag en staat Kobus op de uitkijk.

Met zijn Kever volgeladen met boter rijdt Sjefke naar de grens. Vaak liggen er douaniers in het veld, met lijsten met types en nummerborden van smokkelauto’s. Betrappen ze iemand? Dan schieten ze lichtkogels af om versterking te vragen. Vaak zijn ze te laat en is de smokkelauto al voorbij. Vaak ook schieten ze te vroeg, dan rijden de smokkelaars gewoon om.

Slecht nieuws

Alert blijven, zegt Sjefke tegen zichzelf als hij de grens nadert. Gelukkig zit ook de cafébaas in het complot. Laat hij zijn buitenlamp uit, dan is de kust veilig. Brandt de lamp, dan kiezen de smokkelaars beter een andere route.

Het lukt Sjefke om de boter bij zijn Belgische kompanen af te leveren. Met een extra zakcentje gaat hij op huis aan. Wanneer hij in het café een biertje drinkt om zijn geslaagde smokkelactie te vieren, hoort hij van de waard dat de douaniers iets nieuws hebben bedacht: planken met vlijmscherpe spijkers om voor de wielen van de smokkelauto te gooien wanneer die in de richting van de grens stormt.


“Verdikke me”, moppert Sjefke. “Dan is er maar één oplossing: de volgende keer met massieve banden komen.”