Kartuis

 

De Leuvense kartuis vormde in de renaissance een van de belangrijkste prestigeprojecten van de stad. In 1486 legde hertogin-weduwe Margareta van York de eerste steen. Nicolaas Ruterius was een grote promotor van het project. Hij bekostigde een glasramencyclus voor de grote pandgang, die de omtrek van het huidige Mariapark volgde. Bij de eerstesteenlegging zouden meisjes uit vooraanstaande Leuvense families goudstukken in de fundamenten geplaatst hebben. De bouw van de Kartuis werd een werk van lange adem. In 1522 bekostigde de puissant rijke weduwe Maria van Hamal een van de kartuizerhuisjes. In 1532 schonk ze glasramen voor de kerk, de kapittelzaal en de kleine pandgang.

Kartuizers bestaan nog steeds, zij het niet in Leuven. Ze leven als kluizenaars in groep. Ze wonen elk apart, opgesloten in een huisje met ommuurd tuintje en worden door een gat in de muur bevoorraad. Ze verlaten hun gevangenis slechts eenmaal per week voor een gemeenschappelijke eredienst en maaltijd. Ze leven in absolute stilte. Enkel tijdens de wekelijkse gemeenschappelijke mis wordt er gezongen en alleen tijdens de wekelijkse wandeling mag er gepraat worden. Oorspronkelijk trokken de kartuizers zich terug in de wildernis, of op eenzame plekken die daarvoor moesten doorgaan. In Leuven kwamen ze in een stad terecht.