Château de Bougy

(XVII-XVIIIe)

De verheffing van de oude heerlijkheid Bougy tot markgraafschap in de 17e eeuw, aan het begin van de regering van Lodewijk XIV, is te danken aan de familie Le Révérend, een protestantse adel. De geschiedenis van de bouw van het kasteel van Bougy is te stil. Hoewel sommige bijgebouwen, gezien hun stijl, zouden kunnen dateren uit de tijd van de familie Le Révérend, werd het kasteel in de volgende eeuw herbouwd door de familie Hue de Carpiquet (wapenschilden op het fronton van de hoofdgevel van het kasteel) op basis van het 17e-eeuwse kasteel, met behoud van de oorspronkelijke indeling met de slotgracht en de belangrijkste binnenplaats. In de volgende eeuw werden verschillende toevoegingen aan het gebouw gedaan, waaronder het vierkante paviljoen in het noordoosten en het smalle paviljoen in het zuidwesten. Het kasteelpark dateert uit de 18e eeuw en is verdeeld in verschillende delen, elk met een eigen karakter. Een grote centrale oprijlaan wordt voorafgegaan door een laan die oorspronkelijk 2 km lang was en nu is teruggebracht tot 700 m. Aan weerszijden van de oprijlaan staan de verschillende gebouwen die nodig zijn voor de exploitatie van het landgoed

Het lusthof omvat een centrale parterre, vroeger gescheiden door een centraal pad. Aan de noordelijke en zuidelijke uiteinden van het park zijn steunmuren gebouwd vanwege de steilte van het terrein. Een overhangende laan regeert in het noorden en opent interessante perspectieven. De parterre eindigt met een rechthoekig gemetseld bassin van waaruit het silhouet van het kasteel te zien is. Na de vijver ligt een vijver, in noordelijke richting. Een klein kanaal zorgt voor de hydraulische stroming naar de Odon, door een achthoekige houder. Dit laatste deel van het park is het meest romantische en biedt een contrast met de meer klassieke lijnen van de toegangsparterre en de lusthof. Het park is in het westelijke deel aan beide zijden omgeven door bosbomen die een landschappelijk decor vormen. Het landgoed Bougy wordt sterk gemarkeerd door het park. Het is in feite het belangrijkste belang, een levend voorbeeld van het vermogen van 18e-eeuwse landschapsarchitecten om zich aan te passen aan een terrein waar de aanwezigheid van water ontwikkelingen mogelijk maakte die die van Canon waardig waren.