Église Saint-Pierre de Bébec

In de Seinevallei, op de hoogten van Villequier, is de kerk Saint-Pierre de Bébec het perfecte voorbeeld van een plattelandskerk die men tijdens een zondagse wandeling kan ontdekken. Dit lokale erfgoed, dat onze dorpen hun charme geeft en vele schatten bevat, is in 2021 door het departement Seine-Maritime bekroond met het label "Landelijk erfgoed".

Het was tijdens een wandeling met mijn vriendin Rachel dat we de kerk van Saint-Pierre de Bébec ontdekten, aangegeven door borden uit Villequier.

De charme van de plek trok ons onmiddellijk over de streep. Alleen het gezang van de vogels hield ons gezelschap te midden van al dat groen, het was magisch. Via een informatiebord vernemen we dat de kerk Saint-Pierre de Bébec een voormalige parochie is van het dekenaat Saint-Georges, sinds 3 september 1823 verbonden aan Villequier. We beginnen ons bezoek rustig aan de buitenkant om de bucolische omgeving van deze tijdloze plek te waarderen. Een heel klein kerkhof grenst aan het lichaam van de kerk, en we worden verleid door de grote grasvelden waarop het stenen gebouw lijkt te staan. De omringende struiken zijn vormsnoei en de geur van vers gemaaid gras roept herinneringen op. Rachel nodigt me uit om de graven van de protestantse denominaties te komen bekijken, die in de tegenovergestelde richting van de katholieke graven zijn georiënteerd.
Ik zie merkwaardige graffiti op de buitenkant van de kerk: een galg, een ladder, schepen? Ongetwijfeld als dank aan Sint Pieter, de beschermheilige van de zeelieden? Inderdaad, de Seine is heel dichtbij.

We lopen om het chevet heen en verlaten het kerkhof om de kerk binnen te gaan. De rust en spiritualiteit van de plek geven ons onmiddellijk een onvermoed gevoel van welbehagen. Een prachtig licht belicht het spitsboogkoor en daalt vervolgens neer op het beschilderde houten altaar. We kijken omhoog naar het gewelfde plafond van het schip. Opvallend zijn de polychrome houten beelden uit de 17e eeuw. We ontdekken ook Griekse kruizen die op de muren zijn geschilderd en een levensgroot kinderbed in de enige kapel. Zoveel details die ons uitdagen, bevragen en verrukken in hun geleidelijke ontdekking.

We hebben de tijd niet zien verstrijken en we moeten vertrekken. Rachel zegt me dat het te stom zou zijn om zo terug te gaan. "En waarom bezoeken we niet het Victor Hugo Museum aan de oevers van de Seine in Villequier? "Uitstekend idee, daar ben ik al jaren niet meer geweest en ik heb gehoord over een bloementapijt in de tuin. Spectaculair schijnt het te zijn!" zegt Rachel.