Village détruit de Beaumont-en-Verdunois

Dit oude dorp, van Gallo-Romeinse oorsprong en gesticht in de middeleeuwen rond 324, heeft in de loop van zijn geschiedenis al verschillende evacuaties moeten ondergaan. Met name tijdens de Germaanse invasies.
Maar de langste vond plaats tijdens de Dertigjarige Oorlog, toen de inwoners in 1635 en 1636 bijna twee jaar lang hun toevlucht zochten in het kasteel van Ornes, enkele jaren voordat dit werd ingenomen door de katholieke troepen van de hertog van Lotharingen...
Vervolgens was het in 1815, toen de Pruisen hun eerste invasie op Verdun uitvoerden, na de nederlaag van Napoleon.
Tijdens de oorlog van 1870 trok een Duits regiment witte kurassiers op 24 augustus 1870 het dorp binnen...

Maar in september 1914 werden de niet-gemobiliseerde inwoners geëvacueerd naar Zuid-Frankrijk, omdat het dorp te dicht bij de frontlinie lag.
Tot half oktober 1914 bevond het dorp zich tussen de Franse en Duitse linies in een niemandsland dat zich uitstrekte over een breedte van 6 à 7 km.
Door een krachtig offensief van het Franse leger kwam het dorp tot februari 1916 in het eigen gebied terecht.

Op 21 februari 1916, bij het begin van het grote Duitse offensief op Verdun, vond de hevige strijd plaats in het Bois des Caures, waar kolonel Driant omkwam vlak nadat hij de overlevenden van het 56e en 59e bataljon van de Chasseurs à pied onder zijn bevel had bevolen zich terug te trekken naar Beaumont.
Maar dankzij de kracht van de Duitse aanval, die sterk werd ondersteund door superieure artillerie, konden hun infanteristen het dorp al op 24 februari veroveren...
Het verzet van de Poilus die zich in de kelders hadden verscholen, wierp zijn vruchten af dankzij hun machinegeweren die door de kelderramen heen een groot aantal Duitse soldaten neerschoten en hen dwongen zich terug te trekken.
Maar deze terugtrekking resulteert kort daarna in een urenlange aanhoudende beschieting, waardoor het verzet geleidelijk aan wordt gebroken en het dorp vooral wordt omgevormd tot een uitgestrekt ruïneveld.

Van 20 tot 26 augustus 1917 slagen de Fransen erin het dorp gedeeltelijk te heroveren. Maar de Duitse infanteristen, die zich stevig in de verdediging hadden ingegraven, hielden stand en konden niet worden verdreven, ondanks een voortdurende Franse beschieting die alleen maar leidde tot nog meer verwoesting van dit ongelukkige dorp.

Het bleef in Duitse handen tot 8 oktober 1918, toen Amerikaanse troepen arriveerden die het tot het einde van de oorlog bezetten.

De vreugde van de inwoners, die ervan droomden hun land terug te krijgen en hun huizen te herbouwen, was van korte duur, want het dorp werd uitgeroepen tot “rode zone”, waardoor elke hoop op wederopbouw en hercultivering van het land werd de grond in geboord vanwege het risico op explosies en vergiftiging van het grondwater.
In 1919 profiteert het dorp van overheidsmaatregelen waardoor het een gemeentelijke commissie krijgt met een voorzitter die de bevoegdheden van een burgemeester heeft.
Hierdoor beschikt het over een officiële structuur om tijdens het interbellum herdenkingsactiviteiten op zijn grondgebied te organiseren, zoals de bouw van een oorlogsmonument in 1925, waarop de eervolle vermelding staat die hem op 15 maart 1921 werd toegekend als erkenning voor zijn ultieme offer, en de kapel-schuilplaats Saint Maurice op de plaats van de voormalige kerk.

Vandaag de dag, meer dan ooit, geeft dit herdenkingswerk een nieuw leven aan dit verwoeste dorp, dat nu erkend wordt als een echte herdenkingsplaats voor de huidige en toekomstige generaties.

Bezienswaardigheden:

- De kapel-schuilplaats Saint Maurice (fresco van het dorp voor de oorlog door de schilder Lucien Lantier);
- De oude begraafplaats;
- Het oorlogsmonument;
- De gerestaureerde fontein;
- De grenssteen die de eerste Franse linie in de zomer van 1918 markeert;
- Sporen van de gevechten van 1916.