Vitrail commémoratif

Omdat ik gepassioneerd ben door de gebeurtenissen van de Eerste Wereldoorlog, was ik erg blij met het bestaan van dit glas-in-loodraam toen het departement Seine-Maritime zijn lijst bekendmaakte van sites die het label 'Landelijk erfgoed' zouden krijgen. Laten we het gaan ontdekken!

Terwijl ik door het mooie, bloemrijke dorp Saint-Jean-de-Folleville reed, ging ik op weg naar de kerk en parkeerde ik op de parkeerplaats van het gemeentehuis. Dit is een voormalige pastorie, prachtig gebouwd in witte zandsteen en baksteen. Het landschap is zeer aangenaam, met perfect gesnoeide buxustakken. Mijn neusvleugels gaan omhoog als ik langs de geurige rozenstruiken loop. Een uitstekend begin van het bezoek! Terwijl ik over de oude kasseien loop, zie ik de totem "Landelijk erfgoedlabel" bij de ingang van de begraafplaats. Het vertelt het verhaal van het gebrandschilderde gedenkraam, met uitleg en foto's die mijn verlangen om het te ontdekken alleen maar doen toenemen.

Ik duw een zwarte poort open en loop langs de muur van de kerk, omringd door de graven van de follevillais. Naast het portaal van de kerk staat een calvarieberg, met niet ver daarvandaan het oorlogsmonument met een oorlogskruis.
Ik duwde de kerkdeur open en ontdekte een plek die schitterde met duizend lichtjes onder het doordringende licht van de gekleurde gebrandschilderde ramen. Voor me het altaar met kerkbanken aan weerszijden van het schip. Rechts van me, vlak bij de biechtstoel, zie ik het gebrandschilderde herdenkingsraam met afbeeldingen van vijfentwintig soldaten die in de Eerste Wereldoorlog in de strijd zijn gevallen of aan hun verwondingen zijn overleden. De militaire portretten zijn afkomstig uit de fotoarchieven van de poilus, op één na wiens naam Isidore was en wiens foto niet is teruggevonden. Ik was verbaasd en ontroerd door de afbeeldingen van deze vermiste soldaten, wiens blikken voor altijd naar ons terugstaren. Ze zijn zo echt, klaar om tot leven te komen. Elk van hen heeft zijn voor- en achternaam, evenals de plaats en datum van het moment waarop het leven voor hem stopte. Hun voorstelling ontroert me. Sommigen zijn gekleed als strijders, klaar om naar het front te gaan. Anderen kijken ons aan met hun pet of kepie op, afhankelijk van hun rang of legerkorps.
Ik herinner me dat ik met mijn oma door familiefotoalbums bladerde en mijn voorouders trots hun militaire uniformen zag dragen. Er gaan absoluut veel emoties door me heen.
De combinatie van patriottisme en religie toont een soldaat die in het midden van het werk sterft in de armen van een verpleegster, die hem Christus aan het kruis toont. De link tussen religieuze opoffering en die van het vaderland wordt symbolisch benadrukt in het midden van het glas-in-loodraam.

Er is een lessenaar met een gedenkboek beschikbaar voor bezoekers, met persoonlijke brieven van de poilus in het glas-in-loodraam en archiefstukken. Ik betrap mezelf erop dat ik er een paar lees. Met hun prachtige handschrift krijg je de indruk dat de dode soldaten door hun gedachten weer tot leven komen.

Vol emotie sluit ik zachtjes de deur van de kerk, met de tragische herinneringen aan onze Franse geschiedenis vers in mijn geheugen. Terwijl ik op weg terugging naar mijn auto, realiseerde ik me hoe belangrijk het is om te herinneren en ik vertelde mezelf hoe gelukkig we zijn dat we zoveel gedenkplaatsen hebben van de Eerste en Tweede Wereldoorlog die hun stempel hebben gedrukt op Normandië.