Winter 1958 – De crisisjaren na de Tweede Wereldoorlog

“Help, Drieka en Mientje zijn opgepakt.” Met een verschrikte blik komt Hindrik op Sjefke afgerend. “Ze hadden boter onder hun rokken om naar België te smokkelen, maar de commiezen roken onraad. Nu zitten ze vast in het wachthuisje bij de grens.”

Het verbaast Sjefke niks dat de douaniers jacht maken op boter. Er is een leuk zakcentje aan te verdienen. Door smokkelaars, maar ook door de grenswachten: nemen ze boter in beslag, dan krijgen ze 10% van de waarde als premie.

We zullen zien…

“Geen zorgen, Hindrik, ik verzin wel iets.” Sjefke rent naar het wachthuisje en gluurt naar binnen. Daar zitten Drieka en Mientje, met verhitte hoofden zo rood als een tomaat. “Het zijn onze dikke onderrokken”, hoort hij Mientje zeggen. “We hebben echt geen smokkelwaar bij ons.” Een commies ijsbeert door het vertrek: “Dat zullen we nog wel eens zien.”

En zo gebeurt het ook.

De Belgische douanier heeft de kachel hoog opgestookt. Langzaam maar zeker druipt de gesmolten boter langs de benen van de vrouwen op de grond. Tot het één grote gele plas is.

Gelukkig laat de douanier zich door Sjefke omkopen met chocola en komen Hindriks zussen er met een waarschuwing van af. De commies gooit een stuk zeep naar Drieka: “Hier, dat zul je wel nodig hebben.”

Normaal gaat in beslag genomen boter terug naar de fabriek, waar die wordt omgesmolten tot nieuwe boter. Maar dat gaat met deze lading niet meer lukken…