De Saint-Pierrekerk

De Saint-Pierrekerk, opgericht op een romaanse kern, is het verrassend resultaat van 10 eeuwen geschiedenis en 14 bouwcampagnes. Ze is een gebouw met gotische allures waarvan het grondplan - bijna  even breed als lang - resulteert uit een hele reeks verbouwingen en uitbreidingen, die vooral plaatsvonden in de 14e en 16e eeuw. De homogeniteit is te danken aan het gebruik van porfiersteen, met uitzondering van het koor, dat opgetrokken werd met Doornikse steen.

Een bombardement in 1940 vernielde op een onherstelbare manier het romaanse en gotische gebinte en bijna het volledige meubilair. Het monument onderging een complete restauratie van 1950 tot 1952, onder leiding van architect Simon Brigode. Bij de restauratie probeerde men zo goed mogelijk de oorspronkelijke vorm te behouden. Het gebouw heeft een complexe architectuur, met een westelijk portaal waarboven een toren met een achthoekige spits verrijst. De toren wordt geflankeerd door twee zijkapellen. Het portaal leidt naar een tamelijk smalle beuk met traveeën die vergroot worden door overdwarse kapellen die dubbele zijbeuken vormen. Het geheel wordt aangevuld door een koor met een vijfhoekige apsis. De sacristie, die aan het koor paalt, dateert uit de periode van de restauratie. Ondanks de beschadigingen van 1940, behield de kerk, waarvan het interieur grondig werd gewijzigd, een zeker aantal interessante getuigen uit het verleden. Zo bezit een van de kapellen die tegen de toren aanleunen, de kapel van la Sainte-Trinité, twee epigrafische getuigen: een herdenkingssteen uit de eerste helft van de 15e eeuw en het detail van de rentes van de kapel.

Geklasseerd op 10-11-1941