De oude abdij

De oude abdij van Gembloux is een uitzonderlijke getuige van een monastieke gemeenschap uit de 18e eeuw, die zowel informatie geeft over de gemeenschap zelf als over de architecturale smaak en de typische mentaliteit tijdens de eeuw van de Verlichting.

De abdij werd rond 940 gesticht door Guibert, een edelman uit Lotharingen. Ze werd een eeuw later herbouwd door abt Olbert, die de abdij omvormde tot een spiritueel, artistiek en intellectueel centrum. Ze werd opnieuw herbouwd door L.-B. Dewez in 1762-1779 en stelde zich open voor de buitenwereld, in tegenstelling tot de middeleeuwse voorganger die zich had afgesloten van de buitenwereld en zichzelf volledig kon bedruipen. Men vond er dan een gastenverblijf dat paalde aan de woning van de abt, het monastieke kwartier, de abdijkerk en de pachthoeve. De abdij had in die periode een zekere grootsheid en waardigheid, die haar relaties met de buitenwereld illustreerde, maar die ook voor verwarring zorgde in de wereld van de 18e-eeuwse abdijen.

De abdij die getekend werd door L.-B. Dewez omvatte een nobel gedeelte gebouwd in H-vorm. Ervoor lag een lang afgesloten plein. Het hoofdgebouw heeft twee niveaus en is geflankeerd door twee korte vleugels. De kolossale gevel met Ionische zuilen is bekroond met een driehoekig fronton met de wapens van de abdij en die van de opdrachtgever.

In het interieur wordt de bezoeker getroffen door de monumentale eiken trap, de strikte proporties van de elementen en de overzichtelijke ruimtes, een weerspiegeling van everwicht en rede, typische kenmerken van architect Dewez.

Geklasseerd op 13-01-1977 en 23-06-1977

Uitzonderlijk erfgoed van Wallonië