De grot Scladina

De grot Scladina werd in 1971 ontdekt in een vallei die naar de Maas loopt. Sinds 1978 worden er opgravingen verricht. De bijna 7 meter sedimenten die de grot vullen, bieden een ideale gelegenheid voor archeologisch en wetenschappelijk onderzoek. Daardoor kan men de evolutie van het klimaat volgen over ongeveer 100.000 jaar. En de evolutie van de prehistoirische fauna dankzij de honderdduizende beenderen die men gevonden heeft. Er is ook menselijke aanwezigheid vastgesteld, van de Neanderthalers tot de mensen uit het neolithicum. Dat kon dankzij archeologisch materiaal maar ook met beenderen die duidelijk identificeerbaar waren. De sedimenten bevatten voorwerpen van het midden-paleolithicum (ongeveer 300.000 tot 35.000 jaar voor J.-C., het tijdperk van de Neanderthalers) tot het late paleolithicum (ongeveer 35.000 tot ongeveer 8.500 jaar voor J.-C., periode waarin de moderne mens in onze streken verscheen). De laatste menselijke bezetting liet ons een collectief graf na uit het neolithicum. De ontdekking van de site kreeg internationale weerklank. Ze dateert evenwel pas van 1993, bijna een eeuw nadat de laatste beenderen van Neanderthalers in ons land werden blootgelegd. Het gaat om een twingtal verspreide fragmenten van het kaakbeen van een kind. De goede staat van bewaring van dit kind van hooguit tien jaar, dat 100.000 jaar geleden heeft geleefd, liet onder meer toe om met laboratoriumanalyses de voedingsgewoontes te ontdekken. De studie van de verschillende sedimentlagen in de grot Scladina bracht het gedrag aan het licht van de mensen die er achtereenvolgens hebben geleefd (transport van grondstoffen, specialisatie met werktuigen, jacht...).

Geklasseerd op 19-04-1996

Uitzonderlijk erfgoed van Wallonië