De Burbanttoren

De Burbanttoren, opgericht door de graaf van Henegouwen, Boudewijn IV de Bouwer, is een donjon van het Anglo-Normandische type uit de tweede helft van de 12e eeuw.

Hij werd gebouwd in lokale natuursteen en in de 16e eeuw opgehoogd met gebruik van blauwe steen. Dat hij een defensieve functie had, bewijzen de muren: 14 meter lang, liefst 4 meter dik, 20 meter hoog en kleine vensters. Het eerste niveau was slechts bereikbaar via een opklapbaar platform en een ladder en dat gold ook voor het tweede niveau.

Het interieur is opgedeeld in vier niveaus. De blinde basisverdieping werd gebruikt om de reserves te stapelen en diende later als gevangenis. Daar boven lag een woonverdieping met een open haard, een latrine en een kapel. Het dak was gewelfd en dat was destijds de eerste toepassing in Henegouwen. Helemaal bovenaan ligt een terras dat vroeger voorzien was van kantelen. Van het grote renaissancepaviljoen in baksteen, dat vanaf 1570 boven de donjon verrees, het werk van Jacques du Broeucq, blijft echter geen enkel spoor meer over.

De toren was omringd door een gerechtsgebouw en in de 13e eeuw door een neerhof, beide omringd door een cirkelvormige muur. Apart van dit verdedigingssysteem kreeg de nieuwe stad een omwalling in de 14e eeuw. Toen Ath in de tweede helft van de 17e eeuw werd toegevoegd aan Frankrijk, kreeg ook militair ingenieur Vauban een vinger in de pap. Tijdens de Hollandse periode werd de donjon een arsenaal en later een opslagplaats. Tijdens de overgang van de 19e naar de 20e eeuw werd de toren gerestaureerd.

Geklasseerd op 16-10-1975

Uitzonderlijk erfgoed van Wallonië