De Saint-Nicolaskerk

De Saint-Nicolaskerk van Enghien is een gebouw in gotische stijl uit de 14e en 16e eeuw. Op de plaats van een oud gebedshuis dat al vermeld werd in geschriten vanaf de 12e eeuw, bouwde men van 1328 tot het einde van de 14e eeuw, een gebouw dat gewijd was aan Saint Nicolas. In de loop van de 15e eeuw werden het transept, de toren, het schip en de zijbeuken en het hogere gedeelte van het koor herbouwd. De kerk kreeg in die tijd haar spitsbooggewelven. Tijdens de 18e eeuw en op vraag van hertogin Anne de Croÿ, werd de zuidelijke arm van het transept verbouwd tot kapel in renaissancestijl, gewijd aan Notre-Dame du Rosaire. In de 18e eeuw werd ook de toren herbouwd in neogotische stijl (architect J. Dumont), samen met de westelijke gevel (architecten Verhaegen en Nève).

De kerk heeft het grondplan van een onregelmatig Latijns kruis. Ze bestaat uit een schip, zijbeuken, een uitspringend transept, een koor, bijgebouwen en een vieringtoren. Het schipt telt vier traveeën en is geflankeerd door drie zijbeuken (een in het noorden en twee in het zuiden). Aan de tweede zuidelijke zijbeuk werden de kapellen van Sainte-Anne en Les Fonts ingericht. De noordelijke zijbeuk heeft een portaal in Brabantse gotiek dat tussen1444 en 1459 gebouwd werd door Jehan Inglebin. Het koor telt drie traveeën en eindigt op een vijfzijdige apsis. In het zuidoosten bevindt zich een derde kapel die gewijd is aan Notre-Dame de Messines (15e eeuw).

Het transept heeft een neogotische vieringtoren die bestaat uit twee boven elkaar staande registers met galmgaten. Op de top verrijst een achthoekige campanile, geflankeerd door hoektorens die eindigen op pinakels. Opmerkelijk zijn de gebrandschilderde ramen waarvan sommige gemaakt zijn in de loop van de 20e eeuw door Max Ingrand, de doopvont en de preekstoel.

Geklasseerd op 22-08-1947