De collegiale kerk Saint-Georges-et-Sainte-Ode

De collegiale kerk Saint-Georges-et-Sainte-Ode verrijst op een plaats die zwanger staat van geschiedenis. Die begint in de Keltische periode en gaat verder met een Romeinse villa. Later, in de 6e eeuw, kwam er een christelijk heiligdom door toedoen van een zekere Ode, dat gewijd was aan Saint-Georges.

De eerste vermelding van de cultusplaats gebeurde in de 7e eeuw. Dat wordt bevestigd door archeologische opgravingen, waarbij een sarcofaag, vermoedelijk uit de 7e eeuw, werd gevonden, die de resten bevatte van Sancta Chrodoara, en dat was waarschijnlijk de voornoemde Ode. Naast deze ontdekking hebben de opgravingen ook Karolingische verbouwingen aan het licht gebracht en preomaanse aanpassingen aan het Merovingisch gebouw.

De deels bewaarde romaanse kerk (die de voorgangers opvolgde) dateert van de 11e eeuw. Ze werd uitgebreid in de 12e eeuw. Het romaanse gebouw had een tweede koor, aan de overliggende zijde. Het was omgeven door twee torens en de ingang van de kerk lag aan de zijkant. De kerk onderging aanpassingen in de 16e en de 17e eeuw, waarbij het voorgebouw meer ruimte kreeg.

De beuken met hun rondboogvensters zorgen voor een romaanse allure, die afsteekt bij het interieur dat in de 18e eeuw grotendeels werd aangepast. Het houten plafond moest plaats maken voor gewelven en stevige zuilen en het geheel werd een stuk hoger. Net zoals het transept werden ook de zijbeuken herbouwd en werden in de torens ingangen gemaakt die deze in de zijbeuken vervingen. De wijzigingen troffen ook het koor, dat een kapittelzaal aangebouwd kreeg.

Het interieur van de kerk, volledig in stuc, draagt duidelijk de stempel van de 18e eeuw en toont een decoratie met bloemen en symbolische motieven. De enige uitzondering is het oksaal uit de 17e eeuw dat het tweede koor afsluit. Het oostelijke koor is omgeven door een kloosterhof met een originele schikking.

Geklasseerd op 1-08-1933

Uitzonderlijk erfgoed van Wallonië