Saint-Martinkerk
De oorsprong van de Saint-Martinkerk ligt waarschijnlijk voor het jaar 1000. De kerk was toen vrij groot voor een eenvoudige parochie en had drie beuken met een plafond en een koor met een platte koorafsluiting die vandaag verdwenen is. De oude vorm maakt van de kerk een van de meest sprekende getuigen van de pre-romaanse architectuur in onze streken. In de 13e eeuw werden beide uiteinden vergroot. De oostelijke gevel kreeg een massieve westtoren in steen van Gobertange, maar die werd niet volledig afgewerkt. De torenspits dateert slechts van de tweede helft van de 16e eeuw. De tweede uitbreiding betrof het koor, dat werd herbouwd in gotische stijl. Het was een van de eerste toepassingen van deze stijl op het Brabantse platteland. De derde golf verbouwingen dateert van de 17e eeuw en vond plaats na een ramp in 1640. De belangrijkste wijzigingen gebeurden in het koor, het oostelijke deel van de kerk en de zijbeuken.
Na deze grote veranderingen kwamen er alleen nog wijzigingen aan het portaal en werd een doopkapel gebouwd. Van 1953 tot 1963 werd het gebouw gerestaureerd, onder leiding van de architecten R. M. Lemaire en R. Vandael. Deze werken gaven de kerk haar huidig uitzicht.
Bij het meubilair ontdekt men onder meer het reliekschrijn van Saint-Corneille en keramiek die tussen 1963 en 1968 werd gemaakt door Max Van der Linden.
Geklasseerd op 5-12-1946
Uitzonderlijk erfgoed van Wallonië