“Het ‘Petit Patrimoine Populaire Wallon’ bestaat uit kleine bouwelementen die op zichzelf staan of deel uitmaken van een geheel. Ze werpen een licht op gebruiken, gewoonten of periodes uit het verleden.
Het kan bijvoorbeeld gaan om graven van lokaal historisch belang op begraafplaatsen, gevelkapellen, kapellen en kiosken, maar ook herdenkingsbomen, handpompen, voormalige wegwijzers, portieken van boerderijen, oorlogsmonumenten, sierkeramiek en glas-in-loodramen. Als getuigen van hun wortels creëren deze elementen een gevoel van verbondenheid en gehechtheid bij diegenen die ermee in contact komen. Het is dan ook belangrijk dat deze objecten in de openbare ruimte te zien zijn.”
Mathieu Bertrand, directeur van het Huis van Herinnering en Erfgoed van Beauvechain
Dit is het resultaat van twee jaar werk van een groep gemotiveerde vrijwilligers, gesteund door de gemeente Fernelmont, de Fondation Rurale de Wallonie en de GAL meuse@campagnes, in het kader van het Gemeentelijk Programma voor Landelijke Ontwikkeling. Tien wandelingen, één in elke deelgemeente, in de gemeente Fernelmont.
Deze wandelingen en de getoonde informatie zijn samengesteld en aangereikt door vrijwilligers met een hart voor erfgoed. Het is echter altijd mogelijk dat informatie onjuist, onvolledig of verouderd is. Neem gerust contact met ons op als dat het geval mocht zijn.
De boerderij van Floreffe, met zijn grote 18e-eeuwse schuur die onlangs opnieuw geschilderd werd in een gele kleur, heeft heel kleine ramen om de ruimte te verluchten en het licht binnen te laten. De oeil de boeuf, ook oculus genoemd, is het afgeronde raam dat uitkijkt op de gevel van het aangelegen gebouw en ook diende om licht binnen te laten. De gebouwen zijn met elkaar verbonden door een metalen hek. Andere elementen van klein erfgoed op dit gebouw: metalen hek aan de ingang van de boerderij, metalen ring, gevel en puntgevel van de schuur, muurankers, dubbele poort
Het oorlogsmonument eert de burgers die sneuvelden in de twee wereldoorlogen. Het huis aan de overkant heeft zeer originele muurankers, met cijfers onder het dak die naar het bouwjaar verwijzen en letters boven de ramen, waarschijnlijk de initialen van de eerste eigenaar.
In de hoek van dit huis staat een imposante 19e-eeuwse nis ter ere van Sint-Barbara, de beschermheilige van brandweerlieden.
De Sint-Rochuskapel werd waarschijnlijk halverwege de 19e eeuw gebouwd. Ze werd in 2010 herschilderd. Mevrouw Anne-Marie Delmotte, een lokale bewoonster, is verantwoordelijk voor het onderhoud ervan. Voor deze kapel werd haar overgrootvader in augustus 1914 neergeschoten. Andere burgers uit de omgeving ondergingen hetzelfde lot. De kapel opent elk jaar haar deuren op 15 en 16 augustus (Sint-Rochus). Kaarsen en bloemen versieren de kapel en voorbijgangers komen hun respect betuigen. De cultus van Sint-Rochus is zeer bekend in onze regio. Deze heilige wordt aangeroepen tegen de pest en cholera, maar ook tegen besmetting van de ziel (ondeugd en slecht voorbeeld).
Volgens het oude volksgeloof fungeerde een koekoek als schild tegen het kwade. Een koekoek bestaat uit een horizontale staaf met haken, tanden of gebogen bladen om de demon in stukken te scheuren. Er zijn verschillende stijlen van dergelijke luchtroosters in deze straat. Het functionele aspect van deze voorziening is natuurlijk om de kelder te verluchten, licht binnen te laten vallen en de toegang voor kleine knaagdieren te beperken.
De gevel van het huis op nr. 7 heeft een gevelkapel ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Beauraing. Het huis heeft ook originele muurankers onder het dak in de vorm van een hoefijzer, een symbool van geluk.
De kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes werd enkele jaren na 1858 gebouwd, ten tijde van de verschijningen van de Maagd Maria in Lourdes, en was het geesteskind van de heer Ferdinand Bodart-Moëns. De kapel is altijd eigendom geweest van deze familie, die al sinds 1836 de boerderij aan de overkant bezit.
De kapel Onze-Lieve-Vrouw van het veld is de meest recente en modernste in architectonisch opzicht. Ze werd in 1957 herbouwd ter vervanging van een ouder religieus gebouw. De huidige kapel is gemaakt van kalksteenpuin.
De neogotische Sint-Medarduskerk, met zijn opmerkelijke glas-in-loodramen, dateert uit 1872. Ze is opgetrokken uit kalksteenpuin en lokaal essenhout. De klokkentoren werd herbouwd tussen 1965 en 1969 en is afgewerkt met een windwijzer met een haan. Volgens het volksgeloof stond de haan symbool voor vernieuwing en waakte hij over boze geesten.
Het voormalige rijkswachtgebouw dateert uit de tijd van het Hollandse regime. In 1913 verhuisde het naar Noville-les-Bois. Emmanuel Wanson verbouwde het gebouw tot boerderij. De witgekalkte gevel dateert uit 1839 en is nog steeds bewaard gebleven. Tussen de oorlogen werd een gemotoriseerde molen gebruikt om meel te produceren. De ringen aan de gevel werden gebruikt voor de cavaleriepaarden. De huidige schuur diende dan weer voor gevangenen.
Het huis op nr. 26 heeft muurankers op de gevel die het bouwjaar aangeven: 1877. Muurankers verschenen voor het eerst in de 15e eeuw en kwamen in verschillende vormen. Hun oorspronkelijke functie was om de afstand tussen de muren op te vangen door een verbinding te maken tussen de balken en de gevel. Sinds de Tweede Wereldoorlog, met de komst van nieuwe bouwtechnieken zoals gewapend beton, hebben ze echter hun nut verloren. Vandaag worden muurankers nog steeds gemaakt voor puur decoratieve doeleinden.
De kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Goede Bijstand dateert uit de eerste helft van de 17e eeuw. Ze werd verbouwd in de 19e eeuw. In maart 1990 werd een houten beeld van de Madonna met Kind uit deze voormalige kapel gestolen. De kapel diende ook als mortuarium voor Duitse soldaten tijdens de twee wereldoorlogen.