Een reis door Emmerin lessen niet alleen je dorst naar schilderachtige wandelingen, maar onthult ook een schat aan geschiedenis onder je voeten. Bij de bouw van hun kerk in 1840 stuitten de lokale bewoners op een vitale waterbron, waarmee het rijke natuurlijke erfgoed van het dorp wordt geïllustreerd. Terwijl je door de bossen meandert, leidt het pad naar de betoverende Espace Naturel de la Canteraine en het nabijgelegen Parc Mosaïc, die de serene sfeer accentueren. Deze zorgvuldig samengestelde reis, ontworpen door Seclin Mélantois Tourisme, nodigt avonturiers uit om de charme en historische diepte van Emmerin te ervaren, wat zorgt voor een onvergetelijke verkenningstocht.
Deze route beslaat ongeveer 5,5 kilometer, beginnend in het hart van Emmerin en zich uitstrekkend om de natuurlijke en historische wonders van het dorp te onthullen. Met een hoogteverschil van 19 tot 29 meter boven zeeniveau, biedt het pad een geleidelijke stijging, met een totaal hoogteverschil van ongeveer 15-16 meter. Dit zorgt voor een toegankelijke en plezierige wandeling voor liefhebbers van alle niveaus, waarbij de eenvoudige schoonheid en serene sfeer van het noordelijke Franse landschap worden blootgelegd.
Voor optimaal genot van deze route biedt de lente een overvloed aan bloeiende flora en mildere temperaturen, perfect voor ontspannen wandelingen. De zomer biedt weelderige, groene landschappen, maar zorg ervoor dat je gehydrateerd blijft en jezelf beschermt tegen de zon. De frisse herfstlucht kleurt het pad in levendige tinten en zorgt voor schilderachtige landschappen, hoewel je moet voorbereid zijn op potentieel gladde omstandigheden. De winter kan, ondanks de kou, serene, met sneeuw bedekte wandelingen bieden; passende kleding voor koud weer is essentieel om een veilige en comfortabele reis te garanderen.
Emmerin, gelegen in het noordelijke deel van Frankrijk, getuigt van veerkracht en geschiedenis. Van de ontdekking van drinkwater tijdens de bouw van de kerk tot de gruwelijke herinneringen aan burgerlijke slachtingen tijdens de Tweede Wereldoorlog, fluistert het dorp verhalen uit het verleden. De Howarderie, daterend uit 1485, dient als een symbool van geschiedenis, volhardend door de eeuwen heen. Het verhaal van Emmerin is diep verweven met de bredere narratieven van de regio en nodigt degenen die zijn paden betreden uit om na te denken over de lagen geschiedenis onder hun voeten.
Het klimaat van Emmerin, typerend voor Noord-Frankrijk, heeft milde winters en milde zomers. De neerslag is gelijkmatig verdeeld over het hele jaar, dus het is belangrijk om voorbereid te zijn op mogelijke buien, ongeacht het seizoen. De beste tijd om te bezoeken is waarschijnlijk van eind lente tot begin herfst, wanneer het weer het meest geschikt is voor buitenactiviteiten, met comfortabele temperaturen en de volle pracht van de natuurlijke schoonheid van de regio.
5.5 km
|
max. 28 m
min. 18 m
| ||||||
Stijlen : WandelingOntdekkingOp het platteland Publiek : FamilieSeniorenTienersSchoolToegankelijk met kinderwagens Thema's : CultureelErfgoed |
L’église Saint Barthélémy a remplacé en 1841, le primitif édifice qui menaçait de s’écrouler. D’un aspect sobre en extérieur, l’église révèle plus d’intérêt en y pénétrant. Bien que simple, elle révèle une architecture originale avec des colonnes doriques et quelques trésors exceptionnels comme un dais de procession ou une magnifique statue polychrome. A proximité immédiate, un monument rappelle le massacre de douze civils, dont huit réfugiés belges, par les nazis en mai 1940. Ces derniers avaient eu affaire à une sévère résistance au niveau d’Haubourdin, à hauteur de la Deûle, et furent retardés dans leur « blitzkrieg ». Juste à votre gauche, dans l’angle de la rue, la « Howarderie », une ancienne « cense », appartenant à l’abbaye du Mont Saint Eloi. Son origine la plus ancienne nous en est connue par Melcior le Clercq, fermier et bailly du lieu en 1485. Le nom actuel vient de celui de propriétaires emmerinois au XVIIe siècle.
A votre gauche, le lieu-dit « Guermanez » était occupé par un château au style XVe qui devient en 1855 une colonie pénitentiaire agricole. Dirigé par le docteur Faucher, médecin à la prison de Loos, cet établissement accueillait sur une centaine d’hectares près de 250 enfants. On y cultivait des céréales, des plantes potagères, on y trouvait des serres et pépinières avec arbres fruitiers. Loin d’être un cadre de vie agréable, ces jeunes y travaillaient onze heures par jour, parfois même dans une filature seclinoise. L’établissement est fermé dès 1868 après une visite de l’impératrice Eugénie.
Vous êtes dans un espace boisé, mais qui fut longtemps un marais. La trace de cette humidité perdure avec diverses stations de pompage. Les terrains crayeux du secteur sont riches en eau potable, ce sont les champs-captant. Cette eau compte à hauteur de 50% dans la consommation de la métropole lilloise et se doit d’être préservée. La tourbe : L’exploitation de la tourbe est très importante dans les terrains marécageux d’Emmerin. La tourbe est une matière organique fossile formée par accumulation sur de longues périodes de temps de matière organique morte, essentiellement des végétaux, dans un milieu saturé en eau. L’outil de tourbier est un louchet bèche extrêmement coupante dont les côtés sont repliés de manière à pouvoir emboiter la motte et à l’aide d’un secousse laisse tomber la tourbe. La lame courbe tranche le lingot de tourbe à part égale. Durant « l’étente » les lingots sont séchées dans les prés. Ils serviront de combustible de chauffage, ou de matériaux de constructions de maisons ou, on le sait moins, d’ingrédient dans la préparation du whisky.
La massive et splendide ferme porte le nom d’Anchin. Cette abbaye bénédictine qui avait des terres ici, fut fondée en 1096 et a été démolie en 1792. Elle se situait non loin de Douai, à Pecquencourt. Sa bibliothèque de très grande qualité comprenait les actes de la vie de Saint Piat. Sujet à litige au XIIe, cette ferme fut exploitée par des moines d’où le nom du chemin emprunté tout à l’heure, puis aux Heddebault au XVe, aux Des Mazières au XVIIIe ou à la famille Leboucq qui en fera don « aux pauvres d’Emmerin ».
La maison en rouge-barre fut construite en 1644 d’après une date inscrite dans la charpent. Elle est dite aussi bien « la maison commune » que « le café Keller ». Cette double appellation est le témoignage de son affectation comme première mairie de 1790 à 1852. Devenue par la suite un cabaret qui faisait également office de stockage de charbon avec les Wallart, c’est la famille Keller et surtout, Madame Germaine Keller, décédée en 1999, qui reste dans la mémoire des habitants.