Un deux roues s'il vous plaît - fietstocht 4

Dit werk, in december 2003 geplaatst op de rotonde met de RN921 in Seilles, wordt zeer gewaardeerd door de inwoners van Andenne. ‘De Grote Beer en de Kleine Beer’ is een creatie van Louis Noël. Het kunstwerk werd gemaakt in brons, is bijna 3 meter hoog en weegt anderhalve ton. De kunstenaar heeft een vol jaar gewerkt aan de realisatie. De aankoop van het werk werd gezamenlijk gefinancierd door het Waalse Gewest (MET), de stad Andenne en mecenas François Van Belle.

Hollandse linde (Tilia x europaea) - - Omtr 167 H. 19 – Plein tussen de Maas en de Rue du Château ; 7 bomen langs elke kant, 13 resterend.

Rechts van het portaal van het nieuw-middeleeuws kasteel van Seilles, ontdekt u een ingewerkte nis die gewijd is aan Saint-Nicolas en dateert van 1838. Het hek van de nis herbergt nog een beeldje van de heilige man.

Witte paardenkastanje (Aesculus hippocastanum) - Omtr. 364 H. 22 Japanse esdoorn (Acer palmatum – Omtr. 195 H. 15 Tweekleurige eik (Quercus bicolor) Rode paardenkastanje (Aesculus x carnea) - Omtr. 334 H. 27 Eikbladige beuk (Fagus sylvatica 'Quercifolia') - Circ. 310 H. 26 - Dendrologisch belang Noorse esdoorn (Acer platanoides) - Omtr. 286 H.26 Doodsbeenderenboom (Gymnocladus dioicus) - Omtr. 230 H.15 Multisportzaal; deel van het oude park van Seilles; gedomineerd door andere soorten. Winterlinde (Tilia cordata) - Omtr.280 H.29 en 27 Hollandse linde 9 bomen (Tilia x europaea); waarvan sommige dicht aanleunen bij het type winterlinde.

De bouw van het kasteel van Seilles zou begonnen zijn in de 14e eeuw. Maar wat u vandaag ziet, dateert van de 16e, 19e en zelfs van de 21e eeuw. Het gebouw, oorspronkelijk omgeven door een slotgracht en voorzien van een ophaalbrug, wordt geflankeerd door twee ronde torens. Aan de noordkant was er een vierkanthoeve die typisch was voor de streek: de Ferme d’Atrive. Het geheel heeft toebehoord aan tal van adellijke families, waaronder de familie de Seilles, de eerste eigenaars, generaal Édouard de Merx in de 19e eeuw en de graven de Borchgrave in de 20e eeuw. In 1954 verkocht de laatste particuliere eigenaar, Philippe de Kerkhove, het kasteel aan het CAP van Seilles (oude naam van het OCMW). In 1958 werd het gebouw omgevormd tot rusthuis en kreeg de naam Home Leburton. In 1988 werd de home verlaten en de inwoners overgebracht naar de nieuwe voorzieningen van La Quiétude in Andenne. Het gebouw werd daarna overgelaten aan de stad Andenne, die er lokale verenigingen in onderbracht. In 2008 ten slotte werd het kasteel van Seilles gerenoveerd om er 15 sociale appartementen in te vestigen, die beheerd worden door de Logis Andennais.

In 1927 beslist de gemeentelijke overheid om een groot park aan te leggen in Seilles. Het kwam op de plaats van de oude weiden van het dorp en werd ontworpen door landschapsarchitect M. Groven. Het was de locatie van de toekomstige Place Joseph Wauters, genoemd naar een socialistisch kamerlid uit Waremme. De kiosk op de Place Wauters, gebouwd in 1935, is een typische muziekkiosk, herkenbaar aan zijn achthoekige vorm en schuine steunpijlers. De elementen in gietijzer, de balustrade en de pijlers komen van de Fonderie Nestor Porta uit Huy. Ter gelegenheid van de 100e verjaardag van de Belgische onafhankelijkheid, bestelde de stad Andenne plannen voor een dodenmonument aan de heer Magis, directeur van de Carrières de la Meuse. Er werd beslist het monument te installeren in Seilles, langs het gemeentelijk park (de huidige Place Wauters). Het herdenkingsmonument werd op 27 juli 1930 geïnaugureerd in aanwezigheid van de gemeentelijk autoriteiten die belast waren met het onderhoud van het monument. Na de Tweede Wereldoorlog werden de namen van overleden burgers en soldaten toegevoegd aan het rechterdeel van het monument. In het centrum kunt u lezen: À NOS MARTYRS CIVILS, À NOS SOLDATS, MORTS POUR LA PATRIE (voor onze burgers-martelaren, voor onze soldaten, gestorven voor het vaderland).

Jean Tousseul, geboren als Olivier Degée, zag het daglicht in 1890 in Landenne. Op 5-jarige leeftijd verhuisde hij met zijn ouders naar Seilles waar hij zijn jeugd doorbracht. Vanwege zijn zwakke gezondheid moest hij vrij snel zijn studies opgeven. Hij bracht zijn dagen dan door met wandelingen langs de Maas en met het rondzwerven in Seilles, dat hij het ‘Grijze Dorp’ noemde. Om te overleven oefende Jean Tousseul verschillende beroepen uit, allemaal heel verschillend van elkaar: arbeider in de steengroeven van Seilles, boekhouder, weger, journalist, bomenkweker… In 1936 begon zijn loopbaan als schrijver met de eerste vijf boeken over de avonturen van Clarambeaux, zijn grootste werk. Jean Tousseul schreef ook tal van bundels verhalen en novellen. De Tweede Wereldoorlog was een echte schok voor de auteur. Hij overleefde hem overigens niet en overleed in 1944 in Seilles. In het hart van zijn ‘grijs dorp’ draagt een plein, ingehuldigd in 1951, de naam van de beroemdste dorpsbewoner: de Place Jean Tousseul waar u een borstbeeld van de man kunt bewonderen. Dit werk werd gerealiseerd door André Wagnies, een bekend regionaal kunstenaar en leraar tekenen in het Atheneum van Huy. Eind juni 2017 heeft het gemeentelijk College Jean Tousseul ereburger gemaakt van de stad Andenne. Het was een officiële en symbolische beslissing die een postume erkenning betekent van de auteur en een valorisatie van het literair en cultureel erfgoed van de stad.

De Saint-Étiennekerk van Seilles is het oudste gebouw van het dorp: ze zou gebouwd zijn op de ruïnes van een Romeinse villa. De vierkante toren en het schip dateren van het midden van de 11e eeuw en zijn dus bijna 1.000 jaar oud. De kerktoren had een dubbele functie: hij was klokkentoren maar ook een versterkte plaats voor tijden wanneer het dorp werd aangevallen. Men kan overigens langs de 4 zijden nog schietgaten zien, openingen voor boog- en kruisboogschutters. Het gebouw toont de romaanse stijl, die zich kenmerkt door een massief aspect, dikke muren, smalle en weinig talrijke vensters en grote buitenpijlers. Het voorportaal dateert van de 16e eeuw. Het werd gebouwd ter vervanging van een deur die zich aan de zijkant van het gebouw bevond. Dit deel van de kerk toont een andere stijl, namelijk de late gotiek die typisch was voor onze streek. Tijdens de laatste restauratie van de kerk, in 1974, toen men de kalk van de muren verwijderde, ontdekte men oude muurschilderingen. Zij verkeren in goede staat en zouden kunnen dateren van de 15e eeuw. Wist u dit? Onder het dak is een romaans gebinte bewaard gebleven. Het bestaat uit zware, grof gevierkante balken met gehalveerde verbindingen. Alle balken zijn vastgepend. Onder de zuidwestelijke hoek van de toren bevindt zich een 14 meter diepe put.

Op de oude begraafplaats van Seilles werden 42 graven als ‘bijzonder’ beoordeeld en sommige worden onderhouden door de gemeentelijke diensten. De selectiecriteria voor deze graven waren van historische en artistieke aard. Bij de graven zijn er 10 van historisch belang, 24 van artistiek belang, 4 van mensen die in 14-18 zijn overleden, 4 martelaren van de Eerste Wereldoorlog en 1 persoon die in de periode 40-45 is gestorven (sommige graven behoren tot meerdere categorieën).

Het geklasseerde Natuurreservaat van Sclaigneaux, 80 ha groot, bevindt zich op de hoogtes van Seilles. Het is erkend door het Waalse Gewest als site van uitzonderlijk biologisch belang en maakt deel uit van het Natagora netwerk. Het reservaat van Sclaigneaux, dat is: een zone van enkele tientallen ha met een zeldzame natuur en een opmerkelijk biologisch belang; een flora die zich heeft aangepast aan een bodem die lood en zink bevat; een fauna die insecten, kikvorsachtigen, reptielen, vogels en zoogdieren omvat. Tijdens het toeristisch seizoen organiseert Natagora rondleidingen in het reservaat.

Dit mooi geheel in natuursteen, gekenmerkt door twee torens, dateert in hoofdzaak uit de 16e en 17e eeuw. Het was de zetel van een Naamse heerlijkheid vanaf de 14e eeuw. Aanvankelijk paalde de boerderij aan een kasteel. Maar dat was heel lang onbewoond gebleven en het werd afgebroken in 1946. Vandaag rest er enkel een stukje stenen muur, links van de boerderij en aan de voet van de vijver. De boerderij Libois is een belangrijke constructie in kalksteen met een grondplan in U-vorm, waarbij de opening naar het westen wijst, naar het voormalige kasteel. In het oosten hebben muren uit de 16e eeuw de geschiedenis overleefd. Men herkent ze aan hun mooi metselwerk met een regelmatige onderbouw en in het centrum een toegangspoort (vandaag dichtgemetseld). Er vlak naast ziet u een uitzonderlijke schuur uit de 16e eeuw, ook al met een zeer verzorgd metselwerk. De zuidelijke vleugel bestaat uit een hoofdgebouw en een lange rij stallingen. Het woongebouw dateert van de 17e eeuw maar werd opgetrokken op de plaats van een ouder gebouw. Het werd gerenoveerd en opgehoogd in de 19e eeuw. Aan de hoeken van het complex staan de emblemen van de boerderij : twee ronde torens met schietgaten. Elke toren heeft bovenaan een duiventil, een kroonlijst en een achthoekig leiendak in pijlvorm. Ten slotte merkt u ter hoogte van de noord-zuid passage twee poorten, de eerste (noorden) in Lodewijk XIV stijl en de tweede (zuiden) uit de 18e of 19e eeuw.

De parochiale Saint-Rémykerk is een classicistisch gebouw, opgetrokken met blokken kalksteen in 1760-1761 door het kapittel van Notre-Dame de Sclayn. De kerk had aanvankelijk een oostelijke toren, een breed schip met drie traveeën, een uitspringend transept, en een weinig diep koor met drie vakken. De toren werd in 1875 gewijzigd en verhoogd met een verdieping door architect J.-L. Blandot uit Huy. Het monumentale portaal werd toegevoegd in de 19e eeuw. Twee chronogrammen bevestigen de datum van de oprichting van de kerk. Het eerste bevindt zich onder de toren en het tweede op de toegangsdeur naar de sacristie. In de kerk vindt men verschillende elementen van oud meubilair: een doopvont uit de 18e eeuw, biechtstoelen uit de 17e eeuw, altaren, wandbetimmeringen, communiebanken, een biechtstoel en schilderijen uit de 18e eeuw en ten slotte opmerkelijke grafstenen en -kruisen uit de 16e, 17e en 18e eeuw.

Gîte op de boerderij – tot 4 personen De ‘Ferme de la Porte Rouge’ ligt in het hart van het dorp van de schrijver Jean Tousseul en biedt een prachtig zicht op de heuvels van Andenne. Vlakbij liggen een natuurreservaat, de Maas en de grote verkeerswegen. Deze gîte omvat: hal en sanitair hoekje met wc en grote wasbak, een salon met een keukenhoek, twee kamers voor 1 x 2 personen, badkamer in elke kamer (wasbak, douche en wc).

Blauwe Atlasceder (Cedrus atlantica 'Glauca') - Omtr 234 H. 18 - Institut Saint-Charles; rusthuis.

Deze mooie kapel is gewijd aan Sainte-Philomène en aan Saint-Valentin. Het kleine gebouw bevindt zich aan de rand van de Place Félix Moinnil in Petit-Warêt en werd in 1900 aangeboden door Lambert Smetz (de eerste steen werd trouwens gelegd door zijn dochter Louise, 6 jaar oud). De kapel werd traditioneel bezocht door gelovigen die een novene deden (gelovigen gingen er negen dagen achtereen om negen paternosters te bidden voor het bekomen van een gunst), maar ook door gelovigen die kwamen bidden voor de genezing van hun kinderen die leden aan de ‘trage koorts’.

De kerk van Sainte-Marie Auxiliatrice in Petit-Warêt is gebouwd in neoclassicistische stijl. Het portaal van de toren toont het jaartal 1840. Het gebouw werd vergroot aan de oostelijke zijde en in 1871 voorzien van zijbeuken door architect J.L. Blandot uit Huy. De kerk heeft grote vensteropeningen met glas-in-loodramen en verder een opmerkelijke preekstoel en altaar. In 2012 werd ze opnieuw geschilderd met fondsen van de kerkfabriek en dankzij de tussenkomst van een milde inwoner van de gemeente.

De Place Félix Moinil, geïnaugureerd in 2015, is een gezellige plaats voor de inwoners, met sportterreinen en spelen voor kinderen die er een leuke ontmoetingsplaats vinden.

De Ferme du Chant d'Oiseaux heeft verschillende levens gehad. De geschiedenis van de boerderij begint in 1799, toen Charles Collignon het domein kocht en er een boerderij en woongebouw liet optrekken. In 1830 lanceerde hij zich in de mijnbouw. Na een familieconflict werd het domein overgenomen door zijn schoonzoon Gustave Dumont-Collignon. Die liet de woonst verbouwen tot kasteel. In 1914 sloeg de familie Dumont-Collignon op de vlucht en het Duitse leger bezette het kasteel. Op het einde van de oorlog was het kasteel deels vernield en de mijnexploitatie hernam zo goed als mogelijk. Enkele jaren later bracht de Tweede Wereldoorlog de faling mee van de mijnactiviteit. Het domein bleef evenwel eigendom van de familie Dumont die het verhuurde aan verschillende landbouwers. In 1985 werden de boerderij, het kasteel en de gronden verkocht aan de familie Flamand-Philippart. Na langdurige werken transformeerden zij de oude stallingen en het kasteel in een logies met grote capaciteit. Zo ontstond de eerste pedagogische boerderij van de streek. De familie zette ook de landbouwactiviteit verder en teelt seizoenproducten (meloenen, asperges...), quinoa en appels om er kwaliteitsvol fruitsap van te maken. Het team organiseert het hele jaar pedagogische activiteiten, naast extreem sportieve en natuuractiviteiten.

De geschiedenis van de mijnen van Vezin begon rond 1750. In die tijd werd hematiet gewonnen, een ijzeroxide dat aanwezig was in kleine putten en galerijen in de heuvelflanken. In 1840 begon een gouden tijd voor de mijnexploitatie in Vezin. Er kwamen tal van nieuwe mijnen die de belangrijkste economische activiteit vormden en vele honderden mensen tewerkstelden. De mijnexploitatie ging verder tot in het begin van de 20e eeuw, de periode waarin de laatste schachten in Vezin opgevuld werden. De mijnschacht van Bâty-Driane was een onderdeel van de mijn van Vezin-Brichebo. Haar geschiedenis kende een tragisch evenement dat plaatsvond op 26 september 1883. Op die dag ontstond brand in een galerij en 21 jonge mijnwerkers vonden de dood. Dit monument werd op initiatief van de jongeren van Ville-en-Waret opgericht om hen te herdenken. Het stond oorspronkelijk op de oude begraafplaats maar werd nadien verplaatst naar dit kruispunt, niet ver van de ingang van de opgevulde mijnschacht.

De Brichebomolen (of Maquetmolen) was een watermolen die gebruikt werd om koren te malen. Het bestaan van een molen op deze site is al bevestigd sinds de middeleeuwen. Van de eigenaars onthouden we twee grote namen: de familie de Salmier in de 16e eeuw en de familie Maquet die de molen zijn tweede naam gaf, in de 19e eeuw.

De oude collegiale kerk Notre-Dame-et-Saint-Félix van Sclayn, de huidige Saint-Mauricekerk, werd gesticht in de 11e eeuw en stond onder de hoede van een kapittel van kanunniken. De kerk was omgeven door verschillende kloostergebouwen, een hospitaal, een school, een schuur en tal van bijgebouwen. De werken vingen aan in 1072 met de bouw van het koor en het transept. In het begin van de 12e eeuw realiseerde men de midden- en zijbeuken en na 1188 kwam er nog een westelijke uitbouw bij. In tegenstelling tot andere romaanse sanctuariums in Andenne, toont deze kerk de relatieve rijkdom van het kapittel van Sclayn met grote arcades rond de vensters van het koor en kleine boogfriezen boven de vensters van de middenbeuk en de viering. Wist u dit? In de westelijke muur kan men oude hergebruikte blokken zien die versierd zijn met varens en een niet-geïdentificeerd geometrisch motief, een soort plan, van onbekende origine. Deze versieringen dateren van het begin van de Romeinse periode en zijn mogelijks nog ouder.

De Scladina grot is een uitzonderlijke historische site, gelegen op een steenworp van Andenne. Ze werd door speleologen ontdekt in 1971 en sinds 1983 wordt ze beheerd door de vzw Archéologie Andennaise. De eerste archeologische opgravingen hebben toegelaten twee belangrijke periodes van bewoning te identificeren, tussen 110.000 en 38.500 jaar voor onze tijdrekening. De duizenden vuurstenen voorwerpen en beenderen van dieren die werden ontdekt, hebben ons veel geleerd over de levenswijze van de Neanderthalers. De site is in 1990 beroemd geworden door de opgraving van een kaakbeen van een Neanderthaler kind. Het was een van de grote paleo-antropologische ontdekkingen van de 20e eeuw en het was de enige ontdekking van die aard in België. Volgens recente analyses zou het gaan om een meisje van 8 jaar dat ongeveer 88.000 jaar geleden overleden is! Scladina is de enige archeologische werf en vindplaats die open is voor het publiek. De site organiseert het hele jaar activiteiten en er zijn rondleidingen voor zowel groepen als individuele bezoekers.

De Maas is een Europese stroom die door Frankrijk, België en Nederland loopt, om uit te monden in de Noordzee. Hij is 950 km lang en ontspringt in Frankrijk, in Pouilly-en-Bassigny. De eerste gekende brug over de Maas in Andenne werd gebouwd rond de 2e eeuw na Christus. De Maasoevers in Andenne kenden nadien verschillende verbindingen: een veer van 1152 tot 1853, een brug van 1853 tot 1914, een metalen brug, gebouwd door de Duitsers van 1915 tot 1936, een stenen brug die in de categorie kunstwerken valt van 1938 tot 1940 (vernield door de Belgische genie om het Duitse leger te stoppen), een loopbrug in 1946 en ten slotte ging in 1957 de huidige brug van Andenne open, die nu Salvador Allende brug wordt genoemd

Deze kleine alleenstaande niskapel aan de rand van het dorp is gewijd aan Saint-Mort. Ze is gerealiseerd in kalksteen en dateert uit het begin van de 19e eeuw. Dit kapelletje bestaat uit een vierkante nis, afgesloten met een metalen deur met recent hekwerk, een kroonstuk met een accoladeboog en een sokkel met de inscriptie: ST MORT PRIEZ/POUR NOUS en ERIGEE PAR/JOSEPH GRO/USSE 1811.