In de voetsporen van mijnheer pastoor. Religieus erfgoed rondom Alden Biesen

Alden Biesen was een landcommanderij van de DUITSE ORDE. In 1220 ontvingen zij de gronden van Alden Biesen. Dit complex stond aan het hoofd van een lange gordel commanderijen die vanuit Bekkevoort helemaal tot in Bonn reikte. Elke commanderij stond onder het gezag van een Commandeur. Deze moesten dan weer verantwoording afleggen aan hun superieur: de landcommandeur. Deze leidde het complex Alden Biesen. De huidige gebouwen werden opgetrokken van de 16de tot de 18de eeuw. Alden Biesen bleef rijk en machtig tot aan Franse Revolutie wanneer de goederen van de orde in beslag werden genomen en openbaar verkocht werden. De erfgenamen van de toenmalige kopers bewoonden het kasteel tot 1971. Vandaag is Alden Biesen een multifunctioneel cultuurcentrum van de Vlaamse Gemeenschap. Toeristisch onthaalcentrum: 9u-17u (Winterperiode: vanaf 10u) DE DUITSE ORDE De Duitse Orde of Teutoonse Orde, was een geestelijke ridderorde die gesticht werd in 1190 in de tijd van de Kruistochten. De leden waren adellijke ridders die geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid aflegden. Naast geestelijke zorg en liefdadigheid was vooral de strijd tegen de andersgelovigen het ideaal van de orde. De priesters-broeders waren belast met de zielzorg terwijl de ridder-broeders ten strijde trokken. Oorspronkelijk werd de Duitse Orde ingezet in het Heilige Land, maar gaandeweg werd haar werkterrein steeds groter.

Een legende ligt aan de oorsprong van de stichting van een kapel in Biesen. Volgens het verhaal woedden er aan het begin van de 13de eeuw hevige twisten in de streek. Onze-Lieve-Vrouw verscheen en vroeg om een kapel voor haar op te richten, waarop de vrede zou wederkeren. Een miraculeus beeld van de H. Maagd en wonderbare genezingen deden de kapel uitgroeien tot een bedevaartsoord. Dit bedehuis werd in 1220 aan de Duitse Orde geschonken. De huidige kerk werd gebouwd in de 17de eeuw en dient nu als parochiekerk voor Rijkhoven. Ze is versierd met enkele opmerkelijke schilderijen van GASPAR DE CRAYER. Op het doek boven het O.-L.-Vrouwaltaar staat een piëta met aan haar voeten de knielende Elisabeth en Franciscus van Assisi. Het andere schilderij toont Sint-Joris, die de standaard krijgt van de aartsengel Michaël. Op de achtergrond gaat hij het gevecht aan met de draak. Ze illustreren de dubbele opdracht van de Duitse Orde: hun zorg als hospitaalorde en hun strijd voor het geloof als ridderorde. Het houten hoofdaltaar is zwart en wit geschilderd, de kleuren van de Duitse Orde. Het rechter zijaltaar is gewijd aan de Heilige Blasius (17de eeuw), aanroepen tegen keelaandoeningen. Hier tegenover staat de koorstoel van de landcommandeur, een eiken zetel, vervaardigd rond 1700. Open Kerk: dagelijks 9u-17u (Winterperiode: vanaf 10u) GASPAR DE CRAYER Gaspar De Crayer (Antwerpen 1584 - Gent 1669) was een kunstschilder uit de Antwerpse school, waartoe ook Pieter Brueghel, Antoon Van Dyck en Rubens behoren. In zijn tijd was hij één van de belangrijkste kunstenaars uit de Zuidelijke Nederlanden. Hij was hofschilder van landvoogd Leopold Willem van Oostenrijk, die tegelijk grootmeester van de Duitse Orde was.

Deze kerk werd gesticht door de abdij van Munsterbilzen. Het TIENDERECHT was deels in handen van de abdij en deels in die van de commanderij van Alden Biesen. Enkel het gotische koor (ca. 1400) van de oude kerk bleef bewaard. De rest werd gebouwd eind 19de eeuw – begin 20ste eeuw. Oorspronkelijk was de neogotische kerk binnenin kleurrijk beschilderd. Hiervan rest enkel het Verrijzenistafereel boven de scheiboog en de schilderingen op het spitstongewelf. De parochiekerk is toegewijd aan Sint-Martinus van Tours, ook wel Sint-Maarten genoemd. Hij is één van de meest populaire heiligen in het Westen. Zijn feestdag wordt gevierd op 11 november. Op verschillende plaatsen in Vlaanderen wordt Sint-Maarten gevierd als een kinderfeest. Kinderen maken dan lampions uit uitgeholde rapen, kalebassen, knollen... en gaan van deur tot deur voor snoep. HET TIENDERECHT Het 'tiende' was een vorm van sociale belasting tijdens de Middeleeuwen waarbij men een tiende van de oogst moest afstaan. Een derde ging naar het levensonderhoud van de priester, een derde ging naar de armenzorg en een derde ging naar de parochiekerk. Deze tienden werden na inning opgeslagen in een 'tiendschuur' zoals deze van de landcommanderij van Alden Biesen.

De NEOGOTISCHE Sint-Mauritiuskerk heeft een kleurrijk beschilderd interieur. Het vijfhoekige koor stamt nog uit de gotische periode. De grafsteen van de familie van Bocholtz werd ontdekt onder het hoogaltaar en kreeg een nieuwe plaats achteraan in de kerk. Edmond van Bocholtz, landcommandeur van de Duitse orde in Alden Biesen liet in 1659 zijn familieleden onder deze steen bijzetten met de bedoeling deze kerk tot grafkerk van zijn geslacht te maken. De landcommandeur werd zelf echter elders begraven. Hij staat afgebeeld op het schilderij van de knielende H. Dominicus. Deze ontvangt de Rozenkrans uit de handen van O.L. Vrouw en geeft tegelijkertijd een rozenkrans aan de landcommandeur. Op de achtergrond houdt de H. Gregorius van Cappadocië de banier vast van de Duitse Orde. Mauritius, de patroonheilige van de kerk, was erg populair bij de Franken. Hij was een legeraanvoerder onder de Romeinse keizer Maximilianus Hercules. Samen met zijn gezellen onderging hij de marteldood. Zijn beeld staat in de rechterzijbeuk. Hij is gekleed als een Romeinse centurio (officier) in de kleuren van Bilzen (groen en rood). Open Kerk: dagelijks 9u-17u NEOGOTIEK Bouwstijl uit de 19de eeuw geïnspireerd op de middeleeuwse gotiek gekenmerkt door verticale lijnen en spitsbogen. Architectuur, interieur en meubilair vormde vaak één geheel. Heel wat neogotische kerken waren binnenin kleurrijk beschilderd. Deze bonte interieurs zijn vandaag in de meeste neogotische kerken bedekt door een witte pleisterlaag.

Volgens de legende stichtte de Heilige Landrada rond 670 hier een kerk gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw. Rond deze kerk ontstond een vrouwenklooster dat omstreeks 880 verwoest werd door de Noormannen en verlaten bleef tot 950-986. Aan het begin van de 11de eeuw bouwde men een nieuwe abdijkerk opgedragen aan Sint-Amor. De oude Onze-Lieve-Vrouwkerk werd bestemd als parochiekerk voor de omwonende boeren en het personeel van de abdij. Na de FRANSE REVOLUTIE werden beide kerken vernield en de gronden van de abdij aangeslagen. Enkel de gotische toren van de huidige kerk bleef overeind staan. Van de abdij van Munsterbilzen resten vandaag slechts twee gebouwen: het vroegere abdijschooltje (Perronstraat 1), thans de zetel van natuurvereniging Orchis en het voormalige abdissenkwartier, thans geïntegreerd in de gebouwen van de psychiatrische instelling (Abdijstraat 2). DE FRANSE REVOLUTIE Aan het eind van de 18de eeuw werd de Franse Republiek geboren: de koning werd afgezet en de macht van de adel en de Kerk werd teruggedrongen. In deze periode werden de goederen van de Kerk aangeslagen en verkocht ten voordele van de staatskas. Ook in België, dat door Frankrijk werd ingelijfd, was deze regeling van kracht. Het was Napoleon die zich in 1801 opnieuw verzoende met de paus. Vanaf dan worden onder meer priesters betaald door de staat ter compensatie van de goederen die werden afgepakt.

Munsterbilzen heeft dankzij haar rijke abdijgeschiedenis verschillende kerken gekend. Deze werden echter na de Franse Revolutie en het binnenvallen van de Franse legers volledig vernield, met uitzondering van de 16de eeuwse toren.De rest van de kerk werd gebouwd in 1852 en nadien verder uitgebreid. De bakstenen hebben de parochianen zelf gebakken. Aan de voorkant van de toren zie je een half verheven beeldhouwwerk van Onze Lieve Vrouw ten Hemelopneming. Op het zijaltaar staat het reliekschrijn van de heilige Landrada, stichteres van het klooster van Munsterbilzen. Het schrijn bevat de schedel en meerdere beenderen van de heilige. Achter het hoofdaltaar bevinden zich muurschilderingen, typisch voor de kleurrijke, neogotische kerken. Aan de linkerkant: "Maria met het kind" en "Jozef op sterfbed". Aan de rechterkant: "Jezus en twee personages" en "H. Juliana van Cornillon" (patroonheilige van Parijs).

In 2006 werden bij werkzaamheden vlakbij de kerk enkele zeldzame, BOOMSTAMGRAVEN ontdekt: holle bomen waarin overledenen werden begraven. Ze dateren uit de vroege middeleeuwen. Het ontbreken van grafgiften – een Germaans gebruik – laat veronderstellen dat het gaat om vroegchristelijke graven. Eén van deze boomstamgraven werd geconserveerd en is nu te bezichtigen in het bezoekerscentrum De Landschapruiter. Dit centrum bevindt zich in de dienstgebouwen (remise) van het kasteel Edelhof. Je leert er meer over de geschiedenis van Munsterbilzen. Er staan nog meer opmerkelijke vondsten tentoongesteld, waaronder een pelgrimsstaf gemaakt van de stoottand van een narwalwalvis. Bezoekerscentrum De Landschapsruiter: dagelijks 10u-17u

Deze kleurrijke, neogotische kerk werd gebouwd aan het begin van de 20ste eeuw. De toren is veel ouder. Hij is gebouwd in MERGELSTEEN. Het lichte interieur van de kerk werd onlangs helemaal gerestaureerd en bevat enkele pronkstukken zoals de eikenhouten preekstoel waarvan de kuip wordt gedragen door een vrouw met een kruis en een kelk in de hand. Zij symboliseert 'de hoop'. De glasramen in het koor en de dwarsbeuken beelden verschillende verhalen en thema's uit, zoals: Adam en Eva in het Aards Paradijs, musicerende engelen, de geboorte van Jezus met de Drie Wijzen en de herders, de kruisiging van Christus en de boodschap van de engel Gabriël aan Maria. Het houten beeld van Sint-Ursula, de patroonheilige van de kerk, dateert uit de 17de eeuw. Zij was volgens de legende de dochter van een christelijke koning. Nadat ze werd uitgehuwelijkt aan een heidense prins, sloeg ze samen met maar liefst elfduizend andere maagden op de vlucht. Onderweg vielen de maagden in de handen van de Hunnen en samen met haar lotgenoten werd Ursula doorboord met pijlen. Daarom wordt Ursula vaak afgebeeld met één of meerdere pijlen in haar handen, haar hals of in de borst. Ze is de patroonheilige van onder meer jonge meisjes, schoolkinderen en leraressen. Open Kerk: 9u-18u (Winterperiode: tot 16u) MERGEL De Limburgse mergel is een soort krijtgesteente. In Riemst werd dit gesteente gewonnen in ondergrondse groeves, de 'mergelgrotten'. In de wijde omgeving gebruikte men de steen voor de bouw van kerken en andere monumenten.

De oude kerk van Hees verkeerde al sinds de jaren 70 ernstig in verval. Enkel de 14de eeuwse toren en een deel van de zijbeuk zijn bewaard. Na een lange periode van leegstand, kreeg de kerk een nieuwe functie als fietskluis. Je kan hier als fietstoerist overnachten in één van de twee kampeerhutten. Op het gelijkvloers is een ontmoetingsruimte voor de buurt ingericht. De nabijgelegen pastorij is samen met de pastorijtuin en het kerkhof beschermd als dorpsgezicht.

Aan de Bertiliabron werd vroeger Rosmerta vereerd, de Keltische godin van de vruchtbaarheid en de overvloed. Dit ritueel kreeg in de zevende eeuw een christelijk tintje waarna de bron een gekend bedevaartsoord werd. Sint-Bertilia werd onder meer aanroepen tegen kinderziekten. Talloze bedevaarders legde op de eerste zondag van mei zeven keer de weg af tussen de bron en de kerk. Ze gooiden lapjes stof in de bron. Bleef het lapje drijven, dan werden hun gebeden verhoord. Als het zonk, dan moest men nog eens terug op bedevaart komen. Vlakbij de bron ligt de oude pastorij, sinds 2002 een beschermd monument. Ze werd oorspronkelijk gebouwd in 1620 en bood tijdens de Slag van Lafelt van 1747 onderdak aan Lord Cumberland, zoon van de Engelse koning, en aa de Franse Prins van Clermont.

Rosmeer is een oude parochie, maar hoe ver haar geschiedenis terug gaat, is ongekend. Het vroegste geschreven document over de parochie is een charter van Hendrik II, bisschop van Luik, uit 1148. De toren van de kerk dateert wellicht uit de 12de eeuw. Waarschijnlijk deed hij eerst dienst als verdedigingstoren. In de toren bevindt zich de grafsteen van de familie de la Brassinne. Bij de restauratie in 2010 werd er eveneens een graftombe gevonden. De rest van de kerk is veel recenter. Na de Eerste Wereldoorlog werd de toenmalige kerk te klein omdat de bevolking bleef aangroeien. Begin jaren 30 werd beslist om een grotere kerk te bouwen. In 2004 kreeg de dwarsbeuk twee nieuwe glasramen. Het ene raam toont Sint-Pieter, de patroonheilige van de parochie. Aan de zuidzijde bevindt zich het glasraam ter ere van de heilige Bertilia. Je herkent er de elementen uit haar levensloop en van haar bedevaart in Rosmeer: het water, de doekjes op het water, de staf, het kinderhoofdje, het Bertiliaputje... De doopvont bestaat uit een laatgotische kuip met 4 koppen en een laat-romaans voetstuk. De vier koppen verwijzen naar de vier windstreken. Zij verbeelden de vier stromen die in het aards paradijs ontsprongen en de wereld vruchtbaar maakten.

In 1220 kreeg de abdij van Hocht (Lanaken) het patronaatsrecht (het recht de pastoor te benoemen) over de kerk. Het gebouw werd doorheen de eeuwen regelmatig hersteld door de abdissen van de abdij die soms ter herinnering het jaartal van de herstellingen lieten aanbrengen. Naast de kerkdeur zie je het jaartal 1727 en het schild van abdis Claire-Scholastika de Warnant. Tijdens de Franse Revolutie verloor de abdij echter haar rechten. Achteraan in de kerk staat een merkwaardig beeld van Sint-Job: het toont een man gezeten op een mesthoop, in diepe ellende verzonken en bedekt met zweren en puisten. Decennia lang werd het beeld vereerd door mensen in nood of lijdend aan huidziekten. Dit 16de eeuwse beeld reisde in 1990 naar Wenen voor een tentoonstelling. Ook het beeld van Christus aan het kruis (1450-1500) in de weekkapel is van grote artistieke waarde. Het kerkhof telt nog enkele 17de eeuwse grafkruisen.

Recent gerestaureerd kapelletje geflankeerd door een oude beuk gewijd aan Sint-Rochus. Het jaartal boven de deur is misleidend want de kapel dateert uit de 19de eeuw. Mogelijk verwijst het jaartal naar een eerdere kapel. Sint-Rochus is één van de pestheiligen. Volgens de legende was hij een pelgrim die tijdens zijn reizen overal halt hield om pestlijders en andere zieken te verzorgen. Toen hij zelf ziek werd, trok hij zich terug in een bos uit vrees anderen te besmetten. Hij werd er ontdekt door een naburige edelman, doordat diens hond er telkens met een homp brood vandoor ging. Bij nader onderzoek bleek dat het dier Rochus op deze manier van voedsel voorzag. Hij wordt aangeroepen tegen de pest, de cholera en andere epidemieën. Hij is ook de patroonheilige van Venetië. Hij wordt afgebeeld als een pelgrim (pelgrimsmantel, hoed) en haast steeds met een pestbuil op zijn bovenbeen. Meestal is wordt hij vergezeld van een hond. Auteur: Stichting Open Kerken Meer informatie

Neoromaanse kerk gewijd aan de patroonheilige van de jacht, de HEILIGE HUBERTUS. De vierkanten toren is gebouwd in mergelsteen. De onderste lagen gaan terug tot 1757. In 1726 stortte de toenmalige kerk in: twee parochianen werden onder het puin begraven. De kerk bezit enkele beschilderde, houten beelden uit de 15de tot 18de eeuw, onder meer van Sint-Hubertus en Franciscus van Assisi. Op het kerkhof zijn ook twee gotische grafstenen te bewonderen die teruggaan tot de 16de eeuw. SINT-HUBERTUS De Heilige Hubertus van Luik (7de eeuw) bekeerde zich nadat hij tijdens een jachtpartij oog in oog kwam te staan met een hert dat een kruis in zijn gewei had. Een stem zij hem naar Lambertus, de bisschop van Maastricht te gaan. Hubertus ging bij hem in de leer en volgde hem uiteindelijk ook op als bisschop. Sint-Hubertus is een populaire heilige in onze streken. Hij is de patroonheilige van de jacht. In vele gemeenten vindt nog elk jaar een Hubertusviering plaats, dikwijls in open lucht, waarbij dieren gezegend worden.

Rond de jaren 1850 waren er in Membruggen op een bevolkingsaantal van ca. 500 mensen, niet minder dan zes dorpsbrouwerijen. Met 27 herbergen op 80 huizen kreeg Membruggen als bier- en vooral jeneverdorp een kwalijke reputatie. In 1905 greep pastoor Lenaerts in en richtte samen met een viertal zware jeneverdrinkers een Matigingsbond op: 'Onthoudersbond Sint-Jan'. Medestichter Mathijs Martens stelde zijn woning als vergaderlokaal ter beschikking. Hijzelf bekeerde zich van verwoed drinker tot geheelonthouder. In een nis in de voorgevel staat een oud Sint-Jansbeeldje. Daaronder staan de moraliserende woorden: 'Drinkende Menschen denken niet' en 'Denkende Menschen drinken niet'. De matigheidsbond "St. Jan" bestaat nog steeds. Het gebouw zelf - ook spottend "de waterbond" genoemd - doet dienst als jeugdlokaal.

Het vroegmiddeleeuws domein Heldren werd omstreeks 1200 in twee Loonse heerlijkheden gesplitst, nl. 's Herenelderen en Genoelselderen. Godenoel I (+1305), de vermoedelijke bouwheer van het kasteel, werd samen met zijn echtgenote Marula (+1300) in de kerk van Genoelselderen begraven. Tot in 1718, elf generaties lang, zwaaide het geslacht van Elderen onafgebroken de scepter in deze heerlijkheid. De meest bekende figuur van het geslacht van Elderen was Jan-Lodewijk die tussen 1688 en 1694 prins-bisschop van Luik was. Zijn praalgraf staat in de parochiekerk te kijk. Sinds 1990 is het kasteel in handen van de familie Van Rennes, die de wijntraditie in de regio (die teruggaat tot de Romeinse periode) nieuw leven inblies. In de wijngaarden worden Chardonnay- en Pinot Noir druiven verbouwd. Tegenover het kasteel zie je aan de rand van het Grootbos de pas gerestaureerde Sint-Hubertuskapel.

De Sint-Martinuskerk werd gebouwd in opdracht van prins-bisschop Jean-Louis d'Elderen (1688-1694) aan wie het mausoleum in het koor herinnert. Ze werd in 1870 sterk 'gerestaureerd' en vergroot. Enkel het huidige koor dateert nog uit de 17de eeuw, wat je kan zien aan de sluitsteen in het gewelf. Deze draagt de blazoenen van de graven van Elderen (ca. 1673). In 2011 werd de laatste fase van de restauratiewerken voltooid. De kerk is bekend voor een prachtige diptiek (tweeluik) van gedecoreerde, ivoren plaatjes uit de achtste eeuw, vermoedelijk vervaardigd in de Paleisschool van Karel de Grote in Aken. Mogelijk dienden ze als decoratie voor een boek. Het ene paneel beeldt een triomferende Jezus af die vier demonische dieren vertrappelt. Het andere plaatje toont twee taferelen: de boodschap van de engel Gabriël aan Maria (bovenaan) en het bezoek van de zwangere Maria aan haar nicht Elisabeth, die op dat moment zwanger is van Johannes de Doper (onderaan). In 1860 verkocht de pastoor de plaatjes - met toestemming van het bisdom – voor 60 frank aan de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis in Brussel.

Het vroegmiddeleeuws domein Heldren werd omstreeks 1200 in twee Loonse heerlijkheden gesplitst, nl. 's Herenelderen en Genoelselderen. De heren van 's Herenelderen, de familie van Hamal, bewoonde deze waterburcht vanaf de 13de eeuw tot in 1501. Nadien ging het kasteel over in de handen van de familie de Renesse. Verschillende leden van beide families zijn begraven in de Sint-Stefanuskerk. De kasteelhoeve strekt zich uit langsheen de Sint-Stefanusstraat en is voorzien van twee hoektorens.

De Sint-Stefanuskerk werd in 1261 gesticht door de heren van Elderen, de bewoners van het nabijgelegen kasteel. De huidige, gotische kerk dateert uit de 15de eeuw en is volledig opgetrokken in mergelsteen. Op het hoofdaltaar staat een Antwerps retabel uit de 16de eeuw met voorstellingen uit het leven van Christus en het Oude Testament. De kerk bezit enkele zeer oude grafstenen van de familie van Hamal met voorstellingen van Willem van Hamal (1279) in volle wapenuitrusting, Egidius van Hamal (1354) eveneens in volle wapenuitrusting, Arnold van Hamal (1456) en Willem van Hamal (1494) met zijn echtgenote Maragaretha de Merode (1486). Ook de familie van Elderen is vertegenwoordigd: Anna van Elderen (1533) en Franciscus van Elderen (1320). De gedenksteen van de familie de Renesse dateert uit 1715.

In de 17de eeuw vestigde de eerste kluizenaar, Geert van Elst, zich hier aan de rand van het dorp. Mogelijk bouwde hij ook de nabijgelegen Sint-Annakapel. Kluizenaar Jacobus van den Broeck ontving in 1709 een lapje grond van de Heer van Werm en bouwde een nieuwe kluis. Hij begon er een schooltje voor lokale kinderen. Het was ook Jacobus die de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Lorette oprichtte, een kopie van het 'Heilig Huisje van Nazareth' in het bedevaartsoord Loreto (Italië). De laatste kluizenaar verliet de kluis van Vrijhern in 1905. In 2009 vierde men de 300ste verjaardag van de kapel. Om dit te vieren werd een schildering aangebracht op het plafond. Je ziet hoe de engel Gabriël de blijde boodschap aan Maria verkondigt. Elke week wordt hier nog een mis opgedragen. Het kapelletje heeft zelfs een eigen orgel. Te bezoeken: het domein is vrij toegankelijk. Op zondag is de cafetaria geopend.

Opvallend kleurrijke kerk uit de 18de eeuw met veel oudere toren. Binnenin zijn de meest waardevolle kunstwerken verzameld in een schatkamertje. De vroeg-gotische doopvont is één van de oudste en meest opmerkelijke stukken in de kerk. Op de hoeken van de kuip staan vier hoofden afgebeeld: een man, een vrouw, een grijsaard en een duivel. Ze staan symbool voor de vier levensstromen in het Aards Paradijs die op hun beurt dan weer de vier evangelisten symboliseren: Geon (Mattheus), Tigris (Marcus), Eufraat (Lucs) en Physon (Johannes). Sint-Stefanus, de patroonheilige van de kerk, is terug te vinden op het schilderij boven het hoofdaltaar (1879). Op het doek is te zien hoe Stefanus, ook wel 'de eerste martelaar' genoemd, wordt gestenigd. Het hoofdaltaar stond vroeger in de Sint-Pauluskathedraal in Luik en werd door de Hoeselaren met paard en kar in Luik opgehaald. De kleurrijke glasramen in het koor vertellen aan de noordkant de LEGENDE VAN SINT-HUBERTUS EN HET HERT. De ramen aan de zuidkant gaan over het leven van Sint-Lambertus. Open kerk: dagelijks 10u-17u. SINT-HUBERTUS EN SINT-LAMBERTUS De Heilige Hubertus van Luik (7de eeuw) bekeerde zich nadat hij tijdens een jachtpartij oog in oog kwam te staan met een hert dat een kruis in zijn gewei had. Een stem zij hem naar Lambertus, de bisschop van Maastricht te gaan. Hubertus ging bij hem in de leer en volgde hem uiteindelijk ook op als bisschop.Sint-Hubertus is een populaire heilige in onze streken. Hij is de patroonheilige van de jacht. In vele gemeenten vindt nog elk jaar een Hubertusviering plaats, dikwijls in open lucht, waarbij dieren gezegend worden.