Niets is te mooi voor een kerk

Als parel van de toeristische Ardennen aan het einde van de 19e eeuw, moest La Roche-en-Ardenne de mooiste en grootste kerk van de streek hebben. Het opmerkelijke neogotisch gebouw, wat vandaag de dag in het centrum van de stad staat, werd in 1901 ingewijd. Het is gebouwd op de plaats van een oudere kerk met een barokke bolvormige klokkentoren die het lange tijd beroemd maakte. U zult gecharmeerd zijn van het licht waar het grote schip in baadt, omgeven door duizend felgekleurde vlakken. Vooral de gebrandschilderde ramen van Louis-Marie Londot (1980) zijn erg levendig. Achtergrondmuziek begeleidt graag iedereen die binnenkomt en herinnert ons eraan dat de kerk bekend staat om de concerten. Hier is het orgel wat de toon zet, vooral het orgel wat bij het altaar staat. Een indrukwekkend instrument van Duitse makelij, met 4300 pijpen en een kast ontworpen door een architect.  Veel van de talloze schilderijen en beelden zullen u raken door de kwaliteit. Te beginnen met het grote polychrome altaarstuk van het koor. Wij kunnen (in reliëf) de Bruiloft te Kana en de Vermenigvuldiging van het brood aan weerzijden van de tabernakel bewonderen, evenals de Doop van Jezus en het Laatste Avondmaal (geschilderde panelen) en een fries stelt het portret van de 12 apostelen voor.  Rechts en links van het koor staan twee beelden van lindehout met de beeltenis van de Maagd en Sint Nicolaas, patroonheilige van de parochie. De beelden zijn gemaakt door Renier Panhay uit Rendeux. Een aanrader is het 16e eeuwse doopvont en een majestueuze preekstoel met albasten beelden. Om nog maar te zwijgen van de bekleding van het centrale gangpad, een mozaïek van 100.000 leien vormen een bijzonder tapijt van antracietkleurige sterren.

Prachtige gepolijste contouren van deze kleine neogotische kerk, het is origineler dan het lijkt … De fijne bogen zijn geschilderd in mauve en paars en benadrukken met zo’n lichtheid het lage spitsgewelf dat het lijkt of dat ze met een pennenstreek zijn getekend. Een uitgesproken kleur (weliswaar liturgisch), die ook opgenomen is in de kussens van de stoelen. De enkele beelden vallen op de onberispelijke achtergrond sierlijk op, waaronder een Sint Pieter die de sleutels van het paradijs vasthoudt. Rechts van het koor hangt een Christus aan het kruis getekend door expressieve pijn, het is te danken aan het talent van een, in de regio bekende, beeldhouwer uit de 16e eeuw: de Maître van Waha. Het retabel van het hoofdaltaar, met de voorstelling van de passie van Jezus en de muziek spelende engelen, is ook een bezichtiging waard. De ramen met de beeltenis van de in de regio vereerde heiligen, het orgel en het kleine altaar rechts van het koor, herinneren ons eraan dat er altijd gulle gevers zijn die onze kerken verrijken. Als u naar buiten gaat, bekijkt u dan goed de grote steen die nu als drempel dient: het is een zeer oude grafsteen van de familie de Coppin, de voormalige landvoogden van het dorp. Er zijn nog maar vier wapenschilden op het oppervlak te herkennen. De kapel van de familie Halleux-Ryelandt op de begraafplaats, roept nog steeds herinneringen op van de gassen die gebruikt werden in de loopgraven van 1914-18.

Stelt u zich een rotsachtig voorgebergte voor met uitzicht over de gehele vallei met de Ourthe. Een gewijd voetpad tussen hemel en aarde, in het hart van een magisch en mysterieus bos, een plaats van aanbidding en macht sinds de prehistorie. In de Middeleeuwen was het een fort wat het gezag van de graven van Montaigu demonstreerde, die in de 12e eeuw concurreerden met de belangrijkste heren in de Ardennen. Een van hen zal Godfried van Bouillon begeleiden tijdens de eerste kruistocht. De kasteelkapel, gewijd aan Saint Thibaut, werd in de 17e eeuw herbouwd op de ruïnes van het oude kasteel. Een Calvarieberg is ook gebouwd op het oude hoofdverblijf (het ziet er nu meer uit als een grote terp…). Verschillende inwoners zijn genezen na het drinken van het water uit de bron (volg het pad dat 250 meter naar beneden gaat en neem dan het smal pad aan de rechterkant). Deze wonderen trokken al snel veel pelgrims aan, het is een traditie die tot op de dag van vandaag voortduurt. Een kluizenaar (een religieus man die alleen leeft) vestigt zich op de plek en wordt gevolgd door vele anderen. De laatste stierf er in 1968. Onder de heuvel is een uitgegraven “Monument” wat een standbeeld herbergt van het lichaam van Christus, zeer sprekend uitgehakt door de beitel van de kunstenaar Louis Noël (1985). Voortbordurend op een oud ritueel, plaatsen pelgrims er na hun aanbidding een klein kruisje van 2 stukken gebonden takken op. Het ontdekken van dit ongerepte heiligdom is een intense ervaring voor de zintuigen en de ziel. Hoe kunnen we niet geraakt worden door de krukken, de foto’s van genezingen en zoveel offerbeelden die getuigen van de genade die we in gebed hebben ontvangen. Om nog maar te zwijgen van het grandioze en vredevolle panorama… Een aantal geklasseerde bomen maken het plaatje compleet, indrukwekkend.

Gelegen aan de top van het dorp, trekt de kerk van Marcourt van veraf de aandacht. Archeologen vonden sporen van een eerste kapel uit de 11e eeuw, maar de eerste schriftelijke melding dateert van 1566. Het gebouw werd vergroot, geflankeerd door een verdedigingstoren in de 14e eeuw en een nieuw schip aan het einde van de 17e eeuw. Binnenin kunt u kostbare werken van gewijde kunst en antieke meubels bewonderen, zij zijn bewaard gebleven door de verbondenheid van de parochianen. Zo is de biechtstoel achter in de kerk, die dateert uit 1643, een klein gebeeldhouwd wonder en versiert met vijf mollige engelen. Wij kunnen ons zo goed voorstellen dat de priester, achter zijn venster, de knielende boeteling absolutie verleende. Het grote altaar met het altaarstuk uit 1673 roept ontzag op door zijn barokke structuur. De preekstoel uit de 18e eeuw, versierd met de vier evangelisten, heeft een eenvoudig gebouwde stijl, terwijl de koorbank, ondanks het feit dat deze uit dezelfde periode stamt, getuigt van een meer meesterlijke kunst. De oude begraafplaats, met de geklasseerde muren, laat u interessante grafstenen uit de 16e en 17e eeuw ontdekken. Gepantserde heren liggen schouder aan schouder met nederige boeren en vroeg uit het leven geplukte kinderen. Enkele eenvoudige beelden van een groep engelen of nabestaanden in rouw zijn echt ontroerend. De mooiste zijn gemaakt van steen uit Ottré (een belangrijke plaats voor het bewerken van grafstenen in de huidige gemeente Vielsalm), een (quartzo)phyllade met paarse weerspiegelingen, glad, zeer zacht aanvoelend en gemakkelijk te graveren. Achter de sacristie herinnert een gedenkteken aan de executie van verschillende inwoners in september 1944 door Duitse soldaten, als vergelding van een verzetsactie.

De inwoners van Dochamps herinneren zich nog steeds de millenniumviering van de parochie, in 2012 gevierd met veel pracht en praal. Het huidige gebouw is gerestaureerd na de enorme verwoesting tijdens de Slag om de Ardennen in de winter van 1944-45. Wat een schitterende kerk met de grote ramen en het witte pleisterwerk, gecombineerd met een hoogwaardig stucwerk plafond (1955). Opvallend zijn ook de fraaie lambriseringen die rondom de binnenmuren lopen met de beeltenis van meer dan 30 heiligen. Het is het werk van Victor Demanet (1958). Van het eerste gebouw, zoals blijkt uit een akte van 1011, is niets meer over (behalve de muur van de begraafplaats?), vooral omdat de kerk in 1642 werd platgebrand. Een verzonken plaat met gouden letters herinnert eraan dat het werd herbouwd dankzij de “aalmoezen” van twee geestelijkheden uit de streek, de gebroeders Germay, bekend als Lamormainy. Zij waren jezuïeten en de oudste was de biechtvader van de Duitse keizer Frederik II… Het hoofdaltaar, met een elegante, sobere barokke stijl, omlijst een tabernakel en een troon uit een eerdere periode. De drie engelen die rond het oog van God vliegen, zijn ontroerend van eenvoud. Bewonder ook enkele prachtige houten beelden, die van Christus aan het kruis uit de 18e eeuw, van de eerste paus Sint Pieter of van de populaire heiligen zoals Sint Rochus en Sint Antonius uit de 19e eeuw. Het doopvont, sierlijk met zijn ronde, gepolijste marmer, dateert uit de 17e eeuw.

Dit aandoenlijk gebouw uit 1600, half uitgehouwen uit de ruwe rotsen, behoorde toe aan een oude kluizenaarswoning. Veel mensen komen er nog steeds voor een nederig gebed.