CALDAS DE REIS

As augas termais están presentes na historia desta vila desde a época dos romanos, cando era coñecida como Aquis Celenis. Antigamente, o pobo cileno e o romano asociaban as propiedades curativas das augas a un deus, neste caso a Edovio, que significa “o que quenta”.

Ademais, atopáronse dúas aras votivas nas inmediacións da zona vella de Caldas de Reis. A primeira foi achada en 1798, durante a construción do Balneario Dávila, e foi utilizada como tapa de sumidoiro por non saber o gran descubrimento que supoñía. Foi redescuberta e en 1909 desapareceu. A segunda atopouse en 2009, cando se realizaba unha obra pública no muro dunha vivenda de máis de 130 anos.

Na actualidade conta cunha fonte pública de dous canos construída polo Concello en 1881, da que mana auga a uns 50 ºC. Tamén hai dous balnearios, un en cada beira do río Umia, en pleno núcleo urbano: o Balneario Acuña, unha mostra da arquitectura galega de principios do século XX, e o Balneario Dávila, que conta cun fermosísimo canaval de bambú, único no seu xénero.

Con respecto a Caldas de Reis, o nome actual ten a súa orixe no século XII, cando Dona Urraca posuía alí unha torre defensiva na que pasaba longas tempadas co seu fillo Afonso VII, rei de Galicia, León e Castela. Así pasou a denominarse Caldas de Rex e a ser vila de avoengo.