5 Lendas na Costa da Morte

"A Costa da Morte" é coñecida normalmente como lugar onde viven mariñeiros intrépidos, de profundas e ancestrais tradicións e chea de supersticiones e lendas, transmitidas de pais a fillos nas longas noites de inverno, cando os temporais impiden a os barcos saír a faenar e nas que a Morte é a protagonista, debido entre outras teorías á bravura do mar nestas costas. Un mar que non ten piedade nin con barcos nin con homes, facendo do fondo do mar un cemiterio azul para centos de mariños.

As lendas falan de que ao ser esta terra, o Fin do Mundo, aí estaba a fronteira coa Morte, xa que na antigüidade existía a crenza de que a terra era plana e Fisterra era considerada o extremo máis occidental do continente europeo, é dicir, o punto de Europa máis próximo ao cabo do mundo.

Tamén falaban de que aquí, en Finis terrae, acababa o Camiño das Estrelas, hoxe Camiño de Santiago, por onde antigos camiñantes celtas, chegaban de toda Europa ao lugar onde o Sol morría cada día para renacer unha nova vida de Luz, de aí o nome de "costa da morte".

Fisterra tamén se asociou co Ara Solis. Conta a tradición que os romanos atoparon no lugar un altar ao sol (Ara Solis) construído aí polos fenicios e que o Apóstolo Santiago mandaría destruír pouco despois.

Tamén neste monte Facho atópanse As Pedras Santas, dous grandes e case redondas pedras ás que se lles atribúe determinados dons, como o da fertilidade. Conta a lenda que a Virxe María e o seu Fillo Jesús, na viaxe que fixeron a Fisterra, despois de deixar a barca de pedra en Muxía, sentaron a descansar sobre estas pedras, outorgándolles o don de que a pesar do seu peso calquera persoa cunha soa man podía movelas. Doutra banda tamén se di, que nestas pedras aparecéuselles a Virxe a uns pastores.