3. A torre da homenaxe

No caso do Castelo de Vimianzo a “torre da homenaxe” non é a máis grande, isto corresponde á torre leste, e tampouco a primeira, xa que descubríronse os posibles alicerces dunha torre da homenaxe na parte central do patio de armas. Pero si que é a máis alta e a que conserva a súa merlatura completa cos seus canzorros de seis molduras, os seus matacáns rematados en merlos, ameas e seteiras. Constituía o derradeiro recurso defensivo onde guarnecerse dos ataques dos inimigos, reflexado nos pequenos ocos das diferentes ventás (a abucinada, a saeteira) que apenas deixan pasar a luz ao interior do edificio para non lle restar solidez ao muro , agás a ventá aximinada da parte máis alta da cara norte, de época moderna. Ademais, a torre presentaba unha entrada complexa, pois soamente era posible acceder mediante unha escaleira de madeira que chegaría ata a porta de falso arco de medio punto no lado norte.

Entre os diferentes episodios bélicos acaecidos nesta fortaleza, os máis coñecidos é o ataque dos Irmandiños de Terra de Soneira en 1468 que rematou coa súa destrución parcial. E tamén a defensa protagonizada polo alcaide Xoán Mariño de Lobeira ás ordes do arcebispo Alonso II de Fonseca, ao mando de corenta homes, para defenderse sen éxito de Lopo Sánchez de Moscoso en 1472. Dende aquela, e ata o ano 1870 (case catrocentos anos) o Castelo de Vimianzo estaría asociado ao linaxe dos Moscoso, os poderosos Condes de Altamira.