10 Fin do Camiño

A condición de “fin da terra” é tamén un aliciente para emprender o Camiño de Santiago, pois todo viaxeiro desexa chegar sempre máis aló, ata o final do camiño.

Xa o historiador romano Lucius Florus conta como os lexionarios de Roma contemplaron con temor sacro a posta de sol sobre o océano, cando alcanzaron este punto, o Finis Terrae, no século II A.C. O Finisterrae, Finisterre ou Fisterra, como se denomina en Galicia, converteuse desde entón nun lugar obrigado para todo o que fixo xa a Ruta Xacobea.

Se a ruta de Santiago a Finisterre faise pola costa, o viaxeiro atopará en Noia unha pequena Compostela. Foi precisamente un arcebispo francés, Berenguel de Landoire, o que, mal recibido polos santiagueses, estableceu alí a súa residencia habitual, construíndo igrexas e palacios. Na boca da ría agrúpase o caserío da vila mariñeira de Muros, e deseguido a costa aberta cara a Fisterra. Unha costa con amplos areais, abertos ao océano e elevados montes ás costas os cales pode divisar na costa situada en fronte a vostede. O máis impresionante polos seus altos e misteriosos peñascos de granito rosado é o Monte Pindo, o Olimpo Celta dos galegos. E por fin, a vila de Fisterra, ao redor da súa praza do Ara Solis, nostálxico recordo do altar levantado polos romanos para adorar a posta do sol.

O camiño que leva ao extremo do cabo, arrinca xunto á igrexa románica de Santa María dás Areas, onde se conserva a imaxe do Santo Cristo da Barba Dourada. Na parte máis alta do monte, había unha ermida e unhas pedras talladas que daban ao lugar un carácter sacro.

Agora un faro, este faro, orienta o incesante desfilar de navíos por un dos lugares de máis intenso tráfico marítimo do mundo. Hoxe xa non estamos no fin da terra, pero si no fin do Camiño de Santiago. Só falta regresar. Regresar contentos e satisfeitos. O facer o Camiño de Santiago é unha condecoración que se pode ostentar sempre con orgullo. Se se chegou ata Fisterra, con máis razón.