OS PAZOS

O pazo, derivado do latín “paladium”, era a vivenda grande dunha familia fidalga e situada no rural. A orixe deste tipo de vivenda está no cambio de vida da nobreza ao inicio da Idade Moderna por mor dunha maior estabilidade e control social, polo que poden abandonar as fortalezas. O tempo do seu esplendor está na época Barroca.

Na súa tipoloxía están presentes influencias diversas, desde as procedentes da arquitectura defensiva e pacega medieval, á arquitectura das vilas e do campo dos romanos, pasando pola das vilas renacentistas e das quintas portuguesas. Así son elementos dos pazos as torres con ameas ou muros rematados en merlóns. A torre ten agora unha función de punto de control sobre as terras e de elemento que o identifica desde lonxe. Algúns pazos están levantados onde anteriormente houbo unha fortaleza medieval.

O pazo ten unha relación coa terra na que se sitúa. Non era só unha residencia, era unha explotación agraria. Sempre está rodeada de terras e hai unha relación cos habitantes do territorio. Estes dependen do pazo, traballan  as súas terras e pagan aquí as súas rendas. A finca pegada ao pazo acostuma estar rodeada dun alto muro. Dentro dela acostuma haber unha capela, un gran hórreo para gardar o millo, un pombal e outras dependencias relacionadas coa actividade agraria. Na zona inmediata á vivenda hai un xardín con variedade de plantas. Outros elementos presentes na arquitectura dos pazos son os escudos, as grandes chemineas e as escaleiras exteriores.