2ª VISUALIZACIÓN: O BERBÉS

Do Evanxeo segundo San Marcos (4, 35-41)

Aquel día, á tardiña, dilles Xesús: «Imos á outra beira».
Deixando á xente, leváronllo en barca, como estaba; outras barcas acompañábano. Levantouse unha forte tempestade e as ondas rompían contra a barca ata case enchela de auga. El estaba na popa, durmido sobre un cabezal.
Espertárono, dicíndolle: «Mestre, non che importa que perezamos?».
Púxose en pé, increpou ao vento e dixo ao mar: «Silencio, enmudece!».
O vento cesou e veu unha gran calma.
El díxolles: «Por que tedes medo? Aínda non tedes fe?».
Enchéronse de medo e dicíanse uns a outros: «Pero quen é leste? Ata o vento e o mar obedéceno!».


Reflexión

Desde o barrio pesqueiro do Berbés, intimamente vinculado á tradición do Cristo da Boa Vitoria, situámonos fronte ao mar e ás súas xentes.

Desde este mar moitos levaron áncoras para buscar novos rumbos, coñecer novas terras, traballar polo seu sustento. Agora leste mesmo mar segue sendo lugar de paso, travesía de peregrinación, camiño de fuxida. O mar non nos separa, é lugar de encontro, é camiño de oportunidades, é fogar de esperanza.

En tempos de tempestade, como os que estamos a vivir, do mesmo xeito que os discípulos, dámonos conta de que imos todos na mesma barca, todos fráxiles e desorientados, pero ao mesmo tempo importantes e necesarios, todos chamados a remar xuntos, todos necesitados de confortarnos mutuamente.

Xesús preguntoulles aos discípulos Por que tedes medo? Hoxe interpélanos a todos nós. No noso mundo, que El ama máis que nós, avanzamos rapidamente, sentímonos fortes e autosuficientes deixámonos absorber polo material e trastornar pola présa. Non nos detivemos ante As súas chamadas, non nos espertamos ante guerras e inxustizas do mundo, non escoitamos o berro dos pobres e do noso planeta gravemente enfermo. Continuamos imperturbables pensando manternos sans nun mundo enfermo. E agora en mares axitados, igual que os discípulos gritamos: “Señor, esperta”.

O comezo da fe é saber que necesitamos a salvación. Non somos autosuficientes, sos afundímonos. Necesitamos ao Señor, como os antigos mariñeiros as estrelas.

O Señor interpélanos e no medio da tempestade, convídanos a espertar e a activar esa solidariedade e esperanza capaz de dar solidez, contención e sentido a tal hora onde todo parece naufragar.

Desde esa solidariedade e conciencia, necesitamos, igual que as xentes do mar, tecer redes fortes. Unhas redes que representan o noso desexo de ser comunidade acolledora, que dá soporte e é rede de apoio para os máis vulnerables.

Para que unha rede sexa rede e poida cumprir a súa misión cada nó é importante. Igual que a implicación e compromiso de cada un de nós é importante na construción do Reino.

Igual que o mar non se detén, así tamén en nós o compromiso non se detén e cada día é o si a navegar, a saír, a decidirse pola vida.


Oración

Señor, pedímosche que a túa luz ilumine e guíe a nosa travesía igual que os faros orientan aos navegantes. Axúdanos a ser tamén faros de esperanza para os demais.

Canto: “Pan de vida”